Met een dame minder
Voorzichtig zet ik de stukken recht. Allemaal netjes midden op de velden, de paarden met het gezicht naar mij toe. (Sommigen menen dat dat zou wijzen op een voorzichtige speelstijl, wel van mij mogen ze, ze merken vanzelf wel dat ze op een dwaalspoor zijn gezet) De torens met de kantelen zo gericht de snijlijnen door de hoekpunten van het veld ze niet zouden raken.
Net als ik met een een intieme en voorzichtige beweging het mijn dame nog meer naar de zin wil maken suist er met veel kabaal een DC9 over. In een flits is mijn dame verdwenen en weer een paar tellen later is het vliegtuig al uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ontredderd blijf ik achter. Ik staar naar de lege plek op het bord. Ik zit met de handen in het haar. Een goed verstaander begrijpt dat dit laatste slechts figuurlijk kan worden opgevat.
Twee dagen later tref ik een e-mail in mijn inbox: “Ik ben nu aan de andere kant van het het bord, via d9 en c9 ben ik nu op b9 aangekomen. Het is hier winter, maar warmer dan bij jou, ben over vijf maanden terug. Liefs, je dame.” Het staat er echt. Ik zal het vijf maanden met een dame minder moeten doen. Negen punten achter. Negen punten, daar kan je drie paarden van aanschaffen, of twee flats.
De koning van e6 publiceerde eens een studie die draaide om negen pionnen. Een kind weet dat dat niet mag en bij wegname van een pion was er opeens wel een deugdelijke oplossing. Dit voert natuurlijk wel weg van het onderwerp, maar het geeft aan hoe moeilijk het is om je voor te stellen hoe zwaar het is als je je dame verliest.
Een kritisch lezer denkt misschien: “Maar dan haal je toch een nieuwe dame?”, maar zo eenvoudig ligt het niet. Om succesvol te zijn in het leven offer ik nog wel eens een pionnetje om mijn dame meer mogelijkheden te bieden. Ik zit dus niet ruim in mogelijkheden om een pion te laten promoveren tot dame. En daarnaast ben ik heel erg op mijn eigen dame gesteld, ik wil haar helemaal niet inruilen.
In een poging mijn verdriet te vergeten begeef ik me de laatste tijd regelmatig naar het filmhuis. Daar zou ik vast meer dames tegenkomen dan bij mijn schaakvereniging dacht ik zo. Al snel vond ik in een zeer charmante en wijze dame een geschikt filmmaatje, en zo nu en dan vergeten wij ons verdriet door te genieten van een leuke of een ontroerende film. Na afloop praten we dan gezellig na met de schaaktrainer en zijn filmdame.
In gedachte hoor ik de kritische lezer zich achter hoor oor krabben: “Ons verdriet?” Ja, ons verdriet. Of misschien nog beter: haar verdriet. Want haar koning is onlangs mat gezet. Een hele vrolijke kerel, die koning van haar. Maar u kent de regels van het spel, zonder koning mag je niet verder spelen. Daarmee vergeleken is mijn verdriet zo erg nog niet: ik ben mijn dame welliswaar kwijt maar ik heb daar: A, een filmdame voor terug gekregen; B, mag gewoon doorspelen; en C, weet dat ik mijn dame binnenkort weer mag ophalen van b9. Dat zou toch genoeg compensatie moeten zijn.
Want, daar sta ik nu met mijn goede - nu ja, goed - gedrag: heel hard lopen klagen over een dame minder. Ik mag gewoon doorspelen, terwijl ik van dichtbij meemaak dat het spelletje ophoudt als de koning mat staat. En als je heel erg aan je koning gehecht bent, dan begin je ook niet zomaar een nieuw spel met een andere koning. Maar mensen die alleen maar vluggertjes spelen zullen mij wel niet begrijpen.