Delftse SchaakSite - Nobel in het schaakspel

“En dat is allemaal angst, allemaal angst. De alle grootste schreeuwers, zijn dikwijls het bangst (..)”. Wijlen Robbert Long wist het, en bezong het. Maar u weet het ook, u schaakt.

Vroeger was ik voor de duvel niet bang, noch voor z’n moeder, of de mijne. Daar hebben wel meer jeugdigen last van. Onbekend maakt onbemind. Als ik een interessant offer zag: dan deed ik dat. Op magis­trale wijze heb ik zo partijen gewonnen, en verloren...

Ik heb in de loop der jaren een gevoel voor gevaar ontwikkeld. Want angst is niet zo’n slechte raadgever als door boze tongen wordt beweerd. Vooral voor paarden ben ik bang. Zowel op het bord als daar­buiten. Daarbuiten? Ja, daarbuiten. Ik ben nooit gebeten of geschopt door zo’n edel beest, of daar getuige van geweest, maar ik heb al wiel­rennend de nodige hachelijke momenten meegemaakt. Paarden kun­nen behoorlijk a-relaxt reageren als op een smal paadje een peloton wielrenners passeert.

Ook tijdens een bughouse-partij ben ik overigens beducht voor paarden langs het bord. Vooral als ze door mijn gewaardeerde opponent mogen worden ingezet. Voor je het weet springen ze er in met een verwoes­tende dubbele aanval op bijvoorbeeld dame en koning. En om het schaak op te heffen mag er niets tussen. Sh#t!

Maar op het bord. U denkt misschien dat ik als koldervariant bedenker goed overweg kan met vreemd manoeuvrerende stukken. En dat is ook wel zo, maar het zal u verbazen hoe vaak ik tenminste een zetmogelijkheid van zo’n edel beest - wat zeg ik, nare knol! - vergeet.

Om mijn angst te overwinnen doe ik er dus goed aan om alle paarden van mijn tegenstander van het bord te meppen. Koste wat het kost. En paarden worden verplichte kost. Dus meer kroketten een paarden­rookvlees op het menu.

En hier hebben wij een dilemma: ik speel graag met het loperpaar, maar dat houdt automatisch is dat mijn tegenstander een of zelfs twee paarden meer heeft op het bord. En dan gaat het soms mis. Heel hard mis. En net als met mijn offers: gelukkig gaat het soms goed. Maar de angst blijft. (En ik ben gek op paardenkroketten)