het verdriet van dieren
Terwijl ik de trap oploop, stoot ik een jonge haast nog ongerepte schoonheid aan. Haar lichte ogen, stralen me tegemoet. Met een toilettas in haar hand is ze duidelijk op weg naar de douche. Een handdoek over haar rechter arm bevestigt dit.
Ik spreek haar aan, als uit beleefdheid. Lokale jeugd stormt langs ons heen en een van hen bedankt me voor iets waarvan ik hoopte dat ik het zou kunnen vergeten. Ze ziet het aan en een verzakking in haar mondhoeken verraadt de treurnis. Ze is zestien. Zestien lentes jong zou een romanticus zeggen. De realist zegt dat ze net zo goed twaalf als twintig zou kunnen zijn.
Haar kinderlijke wangen en gezicht op het lichaam van een vrouw – misschien nog in wording. Hoe het ook zij, het maakte me weemoedig. Terwijl de rijzige gestalte van haar geliefde passeert en en-passant vraagt of alles oké is, knikt ze.
- Prima, ik zie je zo, bij de tent.
Hij accepteert het antwoord en sloft weg. Haar held op slippers.
Ik kijk haar onderzoekend aan. Ze intrigeert me. En misschien wel om dat ik het niet verwachtte. Ze kijkt me aan als een kind dat net te horen heeft gekregen dat Sint Nicolaas niet bestaat, en of dat niet genoeg was er achteraan te horen heeft gekregen dat papa en mama niet meer van elkaar houden, en dat opa dood gaat.
Het is tasten in het duister. De kerstverlichting aan de balustrade doet verdwaald aan, zo hartje zomer. Langzaam maar zeker doet ze haar problemen uit de doeken. Niet dat ze het achterste van haar tong laat zien: toch meer een vrouw dan een meisje in dat opzicht.
Ze tast me geestelijk af, zoekend naar houvast om op voort te bouwen.
- Je bent zo serieus nu, ik herken je haast niet.
Het klinkt niet als een verwijt, meer als een wanhoopskreet. Ik probeer me een houding te geven, maar blijf hangen in wat pseudo filosofisch gezwets. Dat zaken en individuen in het bijzonder minstens twee kanten hebben. Ze accepteert het. Helaas.
Als je haar objectief probeert te aanschouwen is het moeilijk om haar ongeluk te plaatsen. Een goed stel hersenen, een mooi lichaam, individuen genoeg in haar omgeving die leven de moeite waard maken, toch laat ze geen ruimte voor twijfel. Zouden het mijn hormonen zijn die een objectieve analyse in de weg staan?
Of is het de treurnis over een zestienjarige die – geconfronteerd met nihilistische gedachten – de angst om het leven te inhaleren heeft gevonden, zonder dat ze die zoektocht bewust had ingezet? Te groot voor het servet en te klein voor het tafellaken? Te hard voor zichzelf en te zacht voor de wereld?
Wat bazel ik nu in slechte clichés. Ik sla een arm om haar heen en probeer haar te troosten. Ik weet niet of het aan mij ligt, maar de mondhoeken trekken op.
- Ik stop er mee. Voor mij hoeft het niet meer. Ik ken er niemand, niemand in het bijzonder. Ik word niet geaccepteerd.
Voor zover ik het nog niet begreep, begreep ik het nu: schakers zijn de slechtste charmeurs denkbaar. Massa’s mooie jonge vrouwen verlaten ons omdat we ze niet in onze harten weten te sluiten.
Glimmende wangen en warme persoonlijkheden ontvangen slechts kilte waar ze genegenheid en begrip verwachten. We zijn in staat jonge mensen de desillusioneren met ons kortzichtig gestaar naar de stukken, terwijl we de mooiste links laten liggen.
Er maakte zich verdriet van mij meester, verdriet om haar en wie haar waren voorgegaan. Om wie nog zouden volgen. en dat was vele malen groter dan het verdriet om mijn spel, dat kon me – in ieder geval voor het moment – gestolen worden.