humor?!
Onlangs – al weer en tijdje geleden eigenlijk – sprak ik een vrolijk mens. En hoe? Wel,wel wel, wat deze man vrolijk. En een lol, ja lol dat had hij. Want wat had zijn tegenstander, die domme, ja oliedomme tegenstander met zijn suffe hoofd gedaan? Wel je gelooft het niet. Die had f3?? gespeeld. Ik bedoel maar, f3?? en je kan opgeven.
- En waarom dan wel? Vroeg ik.
- Misschien heb je het wel niet goed gezien, ben je een tussenzet vergeten, of heeft hij gewoon een supertruc. Zo eentje van waar je denkt: Hè kon dat ook? Dat is helemaal niet erg. Het is mij zojuist nog overkomen.
- Nee, joh. Zeg ben je mal. Ik heb het echt goed uitgerekend. Hij gaat heel hard nat op g2. Wat ik je zeg. We zijn niet allemaal zo slecht als jou! Z’n buik schudde heen en weer, de triomfantelijke blik in z’n ogen.
- Als jij. Maar we zullen zien. Ik waarschuw je maar vast, als je niet wint vandaag dan ga ik je heel hard uitlachen. Echt heel hard. Hij keek me niet begrijpend aan. Huppelend – nu ja, voor zover zijn postuur het toestond dan – zette hij zich weer richting zijn bord.
Ikzelf liep terug naar het mijne. Hum, dacht ik. Ik sta nu een dame achter tegen een, twee, drie pionnen. Weet je wat, ik geef op. Ik stak mijn hand uit naar m’n tegenstander.
- Gefeliciteerd. Dit leek nergens op. Hij knikte, zocht het uitslagformulier op en met pen en formulier in de hand wees hij op a5.
- Die damezet was natuurlijk pure onzin. Dat sloeg echt helemaal nergens op. Je moet nog maar veel gaan oefenen met dames.
Een ingehouden lachje vulde de speelzaal. Gespeelde en oprecht geïrriteerde blikken richtten zich op ons bord.
- Wel, ik zal mijn best doen. Maar laten we nu snel het bord verlaten, voordat wel beiden gelyncht worden. We zetten beiden onze krabbel, de stukken weer in de beginstelling en de klok uit.
- Wil je iets drinken? vroeg mijn tegenstander terwijl we de zaal verliepen.
- Doe maar cola, misschien dat de cafeïne helpt. Hij keek me smalend aan.
- Tegen wat jij speelde is geen kruid gewassen. Hij bulderde van het lachen.
- Maar je hebt je kranig geweerd. Hij gaf me een bemoedigende klop op de schouders.
- Cola, zei je hè? En hij snelde – slofte, hij was de jongste niet meer – weg.
Ondertussen zette ik de stukken op. Ik speelde de partij tot waar ik dacht dat het mis ging.
- Ja en hier speelde je dame a5. Maar dan doe ik b4 en da heb je gewoon een probleem. Je moet hier paard maal f5 doen. Hij nam zelf een slok koffie en toonde me een geforceerde variant van tien zetten.
- En dan staat het ongeveer gelijk. Ik probeerde hem aan z’n verstand te peuteren dat ik nog niet helemaal wakker was en verward door waanbeelden van mening was dat ie paard dc3 had moeten spelen.
- Maar dat was dus niet zo. Schaken is ook gewoon een stom spelletje. Ik voelde hoe de blikken binnen de analysezaal zich op mij richtten. Maar niemand die het durfde de vragen: wat doe je hier dan?
Ik besloot een rondje te doen in de speelzaal. In het middenpad liep ik de f3-attaceerder tegen het forse lijf. Hij glimlachte nog steeds.
- En vroeg ik? Hoe sta je nu, heb je al gewonnen? - Nee, ik sta een toren achter, maar ik ga het wel remise houden. Hij keek me lachend aan en vol trots schetste hij het verloop van de partij. Ik kon niet anders dan verzuchten:
- Schakers!?