onder moeders paraplu
Of over de kip en het ei
Het was zondagavond. Er was het relaas van woeste wolkbreuken die het doek deden resoneren. Restanten Spits en nieuwsverstrekkers van meer elan zweefden door en zelfs over de straten. Het was zo’n avond waarop normale mensen lekker binnen blijven zitten en Studio Sport kijken. "Met het bord op schoot", zoals Mart Smeets dat zo mooi kan zeggen. Niet te laat naar bed en al zeker niet naar buiten. Met dat weer, stel je voor...
Twee schakers getuigenden deze avond echter van het extra-ordinaire in hen. Alhoewel: ze voerden een kip-en-ei-discussie. Niet echt bijzonder eigenlijk, zo op het eerste gezicht. Maar schijn bedriegt. Zeker bij extra-ordinairen. Het bleek hier te gaan om een alleraardigste beschouwing over het ontstaan der dingen en de context waarbinnen zij bestaansrecht hadden. Bij vlagen zelfs verhelderend. Nu ja verhelderend, zoals zo vaak: elk antwoord leidde als vanzelf tot nieuwe vragen.
De weerselementen waren overigens niet alleen het typerende decor, maar ook de inspirator: de paraplu moest het ontgelden. Een slap aftreksel van de parasol, dat kon niet anders luidde de eerste conclusie. Beide objecten beschermden het menselijk individu tegen extreme weersinvloeden. Voor twee meteorologische tegenpolen met een identieke oplossing komen, dan kon niet de bedoeling zijn. De parasol beschermt tegen de zon. Geen probleem, maar de paraplu: tegen regen. Wind en regen – zeker in Nederland – zijn twee handen op een buik! Begrijpt u het nog? Want paraplu’s en wind, dat gaat niet samen, dat begrijpt een kind van drie.
Onze schakers begrepen er dan ook niets van want wat bleek: paraplu’s vinden veel meer afrek dan parasols. Logisch denkt u misschien in eerste instantie: – zeker in Nederland – schijnt de zon zo weinig, en regent het zo vaak. Maar – zie vorige alinea – de paraplu is een wanproduct, hoe kon dit nu. De paraplu voorziet niet in de behoefte waarin hij moet voorzien. En de parasol doet dat wel!
Ik bedoel: als het regent, waait het meestal zo hard dat als je hem niet dicht laat het vanzelf stuk waait. En als het dan niet regent vergeet men hem massaal uit café en trein mee te nemen. Dat laatste lijkt misschien in tegenspraak met het eerste, maar dat is niet zo. Dat zorgt er alleen maar voor dat men alleen een paraplu voor handen heeft op de verkeerde momenten. Daar zorgen de NS en opruimerige cafébazen wel voor.
Hoewel elke conducteur en alle barkeepers dus minstens een paraplu thuis hebben staan, grossiert de handel in paraplu’s levendig. En dat terwijl paraplu’s nauwelijks op straat worden verkocht: toch de aangewezen locatie, omdat hij daar misschien nog – in dat uitzonderlijke geval dat het wel regent en niet waait – tot zijn recht zou kunnen komen...
Gelukkig toch nog een slotconclusie: Economie blijkt een slechte methode de aard der dingen te verklaren.
Veel beter tegen de regen werkte – dat bemerkten zij later tijdens hun reis huiswaarts – vervoersmedia voorzien van een 'dak' en gelijksoortige beschutting aan de overige zijden, als trein, tram of overdekte routes. Hierbij kan u denken aan tunnels, viaducten, bruggen en top-comfort winkelcentra. Stuk voor stuk uitstekende alternatieven voor de falende paraplu.
Toch is bij thuiskomst dit object van irritatie en stof voor nutteloze columns niet naar het rijk der fabelen, de eeuwige jachtvelden of de prullenmand verwezen. In tegendeel hij – de paraplu dus – is mee gezeuld in trein en tram – waar zijn nutteloosheid pijnlijk duidelijk werd – om thuis tegen de kapstok te worden geplaatst. Waarna de auteur de andere schaker op een briefje liet schrijven dat deze column geschreven diende te worden. Er stond ook op hoe het een en ander te koppelen viel met het schaken. Hoe weet ik niet meer, want toen ik naar huis liep is het briefje verregend...