Delfts Schaakforum - DSC2 alleen aan kop na overwinning

Quote

HWP 2: Geen mirakel in Delft

zondag 8 december 2013
Door: Adrie Pancras

HWP 2 heeft voor het eerste sedert lange tijd het ongenoegen van een verlies moeten smaken. Tegen het op papier sterke DSC Delft 2 dat vorig jaar zelfs HWP 1 klopte waren vijf remises naast drie verliespartijen ons resultaat.

Al rond drie uur stond Jan vreselijk. Wanneer zijn tegenstander gezet had, dan zwalkte Jan naar zijn bord. Hij gaf zich dan ook snel gewonnen. Pepijn had rond drie uur geen onprettige stelling maar er ging iets mis en plots moest hij het hoofd buigen tegen oud-Bloemendaler Jan-Peter van Zandwijk.

Peter verloor een pion en leek in een kansloze stelling te zijn verzeild. Waarschijnlijk dacht zijn tegenstander dat het wel een heel makkelijk punt zou worden. Peter vond zelf dat hij voldoende compensatie had voor de pion en bewees dat door een slim stukoffer te brengen dat tot eeuwig schaak leidde. Ook in de analyse bleek dat Peters stelling nog heel wat interessante mogelijkheden had.

David: een rustig partijtje dat nooit ver uit balans is geweest. Verkeerde variant gekozen dus? Het QGA had ik juist niet voorbereid en mijn favoriete variant was ver weggezakt. Toen kwam ineens een schijnbaar saaie opzet bij me boven met een vroege dameruil, die minder onschuldig is dan lijkt. Sterke GM's verliezen die stelling vrijwel nooit met wit, het is remise of winst. Maar de spelvoering is vrij subtiel, en zonder "grote" voorbeelden vond ik niet het goede plan.

Uiteindelijk kwam nog een oversight toen ik in gelijke stelling een pion dacht te winnen, gevolgd door een paar slordigheden, en op het laatst moest ik zelfs nog voorzichtig zijn om niet te verliezen. En ook in de eindstelling had Bob Voogt nog een gevaarlijk idee dat ik zomaar zou hebben kunnen overzien.

Tegen de sterkste tegenstanders mochten Enno en Harry opboksen. Op beide borden kon een spannende strijd worden aanschouwd. Enno speelde met al zijn materiaal op de a- en b-lijn. Daar had hij twee lopers, een toren, zijn koning en zijn troef, de vrije b-pion, geposteerd. Ted Barendse stelde daar twee torens tegenover en uiteindelijk twee vrijpionnen. De torens maakten het Enno best lastig en uiteindelijk kwam Enno niet verder dan remise. Maar met zijn rugzak al om en wachtende (en zeurende) teamgenoten om hen heen, probeerde Enno in de post mortem toch te bewijzen dat hij kon winnen.

Harry stond zwaar onder druk en informeerde zijn teamleider dat hij waarschijnlijk ging verliezen als wit tenminste de goede zet vond: Lc1-h6. Gert Legemaat speelde dat niet en toen hij lang rokeerde in plaats van de betere korte rokade kreeg Harry nog tegenkansen en speelde hij behendig naar eeuwig schaak. Meer zat er niet. In de analyse bleek Lc1-h6 echter niet de winnende zet maar zou juist Lc1-a3+ een simpele winnende variant zijn. Die zet aangedragen door HWPs teamleider verzuchtte Gert in het bekende: zo simpel, ik stop maar met schaken.

Eduard stond lange tijd best goed, hij gaf een stuk voor twee pionnen en er leek weinig mis te gaan. Zwartveld ruilde rustig materiaal en uiteindelijk profiteerde hij van een misgreep van Eduard. Rob kwam in een vierpaarden eindspel met meerdere pionnen dat hij dusdanig mishandelde dat hij al aan opgave dacht. Ik wikkelde af maar ik had het eindspel overschat en daarna kwam ik al snel in moeilijkheden. Mijn tegenstander had alvast een dame in zijn handen, maar hij lette niet goed op en liet zich nog truuken. Een remisestelling kwam op het bord dat de gefrustreerde teamleider Oranje nog lang doorspeelde. Toen ik Oranje feliciteerde met de gewonnen match was hij alleen maar boos en wees mij er op dat mijn spelers sneller moeten opgeven.

In een prettig restaurant in Delft kwamen de zakschaakspelletje op tafel en meerdere keren wezen we er lachend op dat Rob best wel eerder mocht opgeven.

Dus Rob, een nieuwe instructie van mij: geef nooit te vroeg op.