Delfts Schaakforum - DSC3 nipt ten onder tegen koploper

Quote

Zinderend, zenuwslopend, bloedstollend - zo was de wedstrijd tegen DSC Delft 3. Maar toen we aan het eind van de middag de punten bij elkaar optelden hadden we er 4½, en dat is toch weer voldoende om beide matchpunten te kunnen bijschrijven. Vier wedstrijden gespeeld, acht punten. Naar mijn beste weten heeft Voorschoten 1 dat nog nooit vertoond. Maar voor het zover was.

Het begon goed. Na zon drie uur spelen leken Vincent, Frank, Peter, Roderick en Bert allemaal prima te staan en daar moesten toch wel een paar overwinningen uit gehaald kunnen worden. Marcus stelling was nogal onduidelijk voor mij, Frits stond zon beetje gelijk en alleen Henk stond met de rug tegen de muur. Niks aan de handa dus, het liep zoals het lopen moest. En toen ook nog bleek dat ik inderdaad helemaal niks van Marcus’ partij begrepen had en hij met een prachtige wending niet alleen mij maar ook zijn tegenstander compleet verraste (1-0), zaten we op rozen - dacht ik.

Jammer was natuurlijk dat Frank zijn veelbelovende stelling liet verzanden en hem niks anders restte dan maar eeuwig schaak toe te staan (1½-½). Daar had zeker meer in gezeten maar wat gaf het? Nog steeds immers leken Vincent, Peter, Bert en Roderick goede zaken te doen, dus het kwam allemaal wel goed. Tijd om een kopje thee te bestellen, wat is het toch fijn teamleider te zijn van dit elitegezelschap.

Bij een volgend rondje zat Peter ineens niet meer achter het bord maar liep wat verloren rond. “Ga je winnen Peter?” “Ik heb al verloren.” Verbijstering aan mijn zijde. Watkebeurt? In tijdnood gekomen bleek hij, normaal gesproken toch de Koning op de Vierkante Seconde, zijn riante pluspion pardoes te hebben weggegeven. Waar anderen hebben leren leven met een dergelijk fenomeen, raakte hij door deze voor hem uiterst ongewone gebeurtenis zo van slag dat er geen goede zet meer uit zijn vingers kwam. Dat kostte nog een pion en direct erachteraan een volle toren. Alles binnen een paar tellen. Au. Driewerf au.

Dat was even slikken, temeer daar ook Vincent plotseling herhaling van zetten moest toestaan. De mogelijkheid om toe te slaan was er geweest, maar niet benut, en nu was een halfje nog het hoogst haalbare. We stonden gelijk (2-2). Maar niet voor lang. Henk had veel tijd geïnvesteerd om zijn opgevouwen stelling te ontwarren, dat was gelukt, maar een ander probleem was daarvoor in de plaats gekomen: ernstig tijdtekort. Te ernstig, want met nog vier zetten te gaan viel zijn vlag (2-3).

Sombere wolken pakten zich nu samen boven en in het hoofd van de teamleider. Hadden wij hier weer zo’n gevalletje te pakken waarvan je aan het eind van seizoen zegt: als we toen niet zo onnodig van Delft hadden verloren, ja, dan waren we vast wel kampioen geworden? Zo’n collectieve baaldag? Even allemaal niet thuis?

Frits kon in elk geval het tij niet keren en kwam ook in een zetherhaling terecht. Hij overwoog nog die uit de weg te gaan maar dorst dat toch maar niet aan. Terecht, bleek achteraf, hij zou linea recta het graf in zijn gelopen.

Tja, en toen was het 2½-3½ en alleen nog de borden 7 (Bert) en 8 (Roderick) in de strijd. Allebei stonden ze heel mooi, maar tussen droom en daad& Bert stevende evenwel met vaste hand op de overwinning af. Hier en daar had het misschien wat krachtdadiger gekund maar zoals hij het deed was het ook goed - dat was althans mijn mening dit alles aanschouwend. Maar die mening kon zo de prullenbak in toen ’s avonds Rybka zich over de partij boog. Bert bleek zich een geweldige blunder te hebben gepermitteerd die (gelukkig) tijdens de partij aan eenieder volledig onopgemerkt was gebleven. Dat had hem een toren moeten kosten (ook hij!) en Voorschoten beide matchpunten. Het (on)gelukje zit vaak in een klein hoekje. Ditmaal was dat h4.

Maar Bert won dus wel, wat overigens meer dan verdiend was, bracht de stand weer in evenwicht (3½-3½) en nu was het aan Roderick om zijn pluspion te gelde te maken en alsnog de Voorschotense zege binnen te slepen. In een eindspel van paard + twee pionnen tegen loper + pion sprong Roderick lang wat doelloos rond met zijn paard wat zijn tegenstander (en hemzelf ook trouwens) veel tijd kostte. Lastig altijd die vorkjes. De stelling moest gewonnen zijn, maar hoe dan toch? We kennen allemaal het probleem. Uiteindelijk, zo’n tien minuten voor het eind van de tweede tijdcontrole zag onze man het licht, waar dat bij zijn tegenstander juist doofde en slaagde hij erin zijn pion definitief naar de overkant te brengen. Roderick, Man of the Match, Held van Voorschoten, altijd goed voor zijn vaste halfje, slaat toe wanneer de nood het hoogst is en zorgt ervoor dat onze 100%-score gehandhaafd blijft.

De zege werd voor de poorten van de hel weggesleept, maar was uiteindelijk wel terecht. Aan de eerste drie borden deed Voorschoten zichzelf immers zon anderhalf punt te kort, en dat dat niet fataal was is toch wel van grote klasse: als de een het niet doet, staat de ander op, en dat is wat telt in een teamsport. Je doet het samen. Het gaat om de matchpunten en die zitten mooi in de knip. Ik begin voor het eerst te begrijpen wat Van Marwijk bedoelt. Inmiddels zijn onze ogen natuurlijk alweer gericht op de volgende wedstrijd want die is het belangrijkst. Een open deur doet het altijd goed aan het einde van een verslag.

This post has been edited 1 time(s), it was last edited by Corniel on 14-12-2010 at 15:09.