Marco Anink eerste niet-Italiaanse clubkampioen in historie van MSD Siena

Na een eerder schaakavontuur(tje) te Rome zit ik inmiddels sinds eind januari te Siena om daar een halfjaar aan de juridische faculteit te studeren. Uiteraard heb ik van de mogelijkheid ook gebruik genomen om daar mijn schaakkunsten te vertonen, alwaar ik jullie graag deelgenoot van zou willen maken.

Alleen zonder verwachtingen gaat alles precies zoals je gedacht had

Inmiddels is het bijna 8 weken geleden dat ik Nederland verliet voor een Italiaans studieverblijf te Siena. Met 60.000 inwoners en 2 universiteiten (Università per Stranieri di Siena; UniStra en Università degli Studi di Siena; UniSi) is Siena een stad die in veel opzichten Leiden en Delft gelijkt. Het oude historische centrum wordt, zoals Leiden en ook Delft meer of minder door singels, omgeven door muren (een 'porta' geeft overal het einde van het centrum aan) en de Romeinse stijl lijkt perfect geconserveerd te zijn sinds de 14e tot 16e eeuw : de bloeitijd van Siena. Daartussen bevindt zich bijvoorbeeld ook de oudste nog actieve bank van Europa: La Banca Monte dei Paschi di Siena opende haar deuren in 1472.

De studentenwereld kent geen studentenverenigingen zoals Nederland. Wel heeft men hier campussen : 1 naar Amerikaans model buiten de stad en enkele kleine campussen in het centrum. In de 2 weken dat ik woonde in Sanminiato heb ik me niet bepaald vermaakt. Leuk zo'n zwembad en een fitnesscentrum om de hoek, maar je hebt geen fusie en de laatste bussen gaan om 22.20, 23.45, 00.20 en 1.10. En dat was het dan, of je wil 50 minuten gaan lopen. Nee, dan is Residenza Universitaria Mattioli een stuk beter en gezelliger, naast de rechtenfaculteit en op 1 minuut van de mensa. Ah, de mensa: een begrip dat we in Nederland eigenlijk niet kennen. Voor 2,50 krijg je 's middags een driegangenmaaltijd, 's avonds kan je dan een pasta of een pizza halen voor 2 euro. Of 2x driegangen, aan jou de keus. Uitstekend eten incl. onbeperkt frisdrank bijvullen, een toetje of wat fruit, 2 schermen waar gewoonlijk iedere voetbalwedstrijd van ook meer enig (nationaal) belang op te zien is en heel veel gezelligheid; want tijdens het eten leer je steeds nieuwe mensen kennen, want iedereen stelt weer vrienden aan elkaar. Ter verduidelijking: wat wij in Nederland een kennis noemen heet hier een vriend. Mooie anekdote is dat een Italiaanse huisgenoot daarop vroeg waarom wij dat geen vriend noemen: het kost je toch niets? Tja, Nederlanders...

De studie is ook weer een ervaring op zich. De eerste maand was een beetje surreëel, want ik volgde een Erasmus Intensive Language Course (EILC) bij UniStra, maar dat doe je dus puur met buitenlanders. Wat volgt is dus meer een vakantie dan echt leven in het buitenland. Via de EILC gingen we gratis, incl. gids, op de zaterdag, naar o.a. San Gimignano, Colle Val d'Elsa, Pienza en Montepulciano; zelf ben ik nog met een Tilburgse, een Oostenrijker, een Pool en een Engelsman naar het carnaval van Viareggio gereden; onvergetelijke ervaring. In die maand hebben we, naast enkele feestjes, bijv. ook op het dak (lees: op een schuine richel) van een huis naar (het halve veld van) Siena-Napoli gekeken. Inmiddels hebben we de reünie al geboekt: eind april een week te Sicilië. Ook wil men eind juni nog een trip Genua-Turijn-Milaan organiseren, maar i.v.m. 7 tentamens en een scriptie die 1 juli af moet zijn ga ik dat denk ik niet meemaken.

Als schaker in Nederland zoek je verder ook hier je soortgenoten op. Gevonden werd Mens Sana M.S.D., oftewel Circolo CRAL; zelfs de leden zelf weten niet hoe de club heet. Ik kon meedoen aan een toernooi van 7 donderdagavonden, tempo 1 uur + 30 sec. per zet, waarbij ik de eerste ronde op zaterdag moest inhalen, aangezien ik pas op vrijdag aankwam. Zo gezegd, zo gedaan; maar dat Italiaanse niveau viel toch tegen, want de eerste ronde ging na een blunder gewoon verloren. Na een gemakkelijke overwinning in ronde 2 had ik een dameoffer nodig in ronde 3 om een 1650 te verslaan en zo wachtte in ronde 4 de voorzitter, clubkampioen en grote baas: Alessandro Patelli met een FIDE van 2184. Hieronder de partij, oordeelt u zelf!

Marco Anink - Alessandro Patelli (FIDE 2184)

__________________
Van iedereen kan je wat leren; doe dat dus ook.

This post has been edited 5 time(s), it was last edited by Marco on 25-07-2010 at 15:26.

Leuk verslag. Heb de eerste twee partijen ff voorzien van PGN blokjes. Kijkt een stuk makkelijker.

__________________
stukken in het gras

ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was

Mooie slotzet!

Mooie verhalen Marco! Leuk om te zien dat er veel verschillen zijn tussen Italië en Nederland en dat rond het schaken toch altijd een aantal herkenbare dingen terugkomen.

Potje drie 'viewerproof' gemaakt.

__________________
stukken in het gras

ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was

Leuk verhaal Marco. Ik hoop dat je een mooie tijd hebt daar in Italië. En we hebben er als DSC'ers dus weer een vakantieadres bij!

__________________
Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje.

Dank!
En oh zeker, ik heb ze over zowel Leithen als DSC verteld en idd is men van harte welkom om's langs te komen bij Mens Sana S.S.D., Circolo CRAL!

__________________
Van iedereen kan je wat leren; doe dat dus ook.

Wij hopen eigenlijk dat je een buslading Italianen meeneemt naar het Prinsenstadtoernooi.

__________________
stukken in het gras

ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was

Grootste probleem is niet eens de afstand, maar dat men in Italië (veel meer dan in NL) er waarde aan hecht Pasen bij familie door te brengen.
Een toernooi net in het Nieuwe Jaar zou in die optiek veel gunstiger liggen. Overigens begon men zelf al, zonder dat ik iets daarover zei, over het organiseren van een massakamp te NL en Italië - dat lijkt me op zich wel een schitterende vakantiemogelijkheid, niet?

__________________
Van iedereen kan je wat leren; doe dat dus ook.

Italia, il paradiso?
Dagen zonder een azuurblauwe hemel en een temperatuur onder 28 graden bestaan hier niet. Iedereen is vrolijk, eet en serveert de lekkerste gerechten en de heerlijkste dranken; de vrouwen zijn zonder uitzondering beeldschoon, iedereen is piekfijn gekleed en armoede bestaat niet. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat wordt er gefeest bij de mooiste muziek. Dat is Italië.

Echt waar? Nee, natuurlijk niet. Ten eerste bestaat Italië niet: hoogstens een Noord-, een Midden- en een Zuid-Italië. Waar Noord-Italië Nederland nog redelijk gelijkt, betreedt men in het Zuiden een andere wereld, waar straten en ook gebouwen soms halverwege eindigen. In Zuid-Italië is de corruptie, hoewel niet zo zichtbaar als de afvalhopen, alomvertegenwoordigd. De werkloosheid ligt hoog en afstuderen betekent nog absoluut niet dat je een baan vindt: het advocaat-stagiairschap, dat 2 jaar duurt, geschiedt onbezoldigd en voor het bijklussen op een advocatenkantoor tijdens de studententijd moet men al helemaal geen betaling verwachten. De grootste winst die je echter boekt is je netwerk, want wie hier niemand kent gaat geen (mooie) baan vinden. Ook de salarissen liggen gemiddeld veel lager, terwijl het dagelijks leven maar iets goedkoper is dan in Nederland. Roosters worden in het Noorden (Milaan, Turijn, Genua) uitstekend wel nageleefd, maar zijn in Toscane een indicatie en in het Zuiden een mogelijkheid: 2 uur kan ook 4 uur zijn en 'misschien' betekent nee.

Niets is georganiseerd en hoewel er financieel niets mogelijk is, kan een klein gesprekje iedere deur openzetten. Uiteindelijk is alles mogelijk, maar dat betekent ook dat wat je vandaag hebt afgesproken morgen niet meer geldt. Italianen zijn kinderachtig, totaal onverantwoordelijk, beslissen op basis van emotie en de gevolgen voor economie, werk, politiek, gezondheidszorg, onderwijs en vooral milieu zijn dan ook desastreus. Italianen zijn gemakzuchtig, soms lui, altijd te laat en maken van alles een spel en, vooral, een grap. Italianen zijn volstrekt onlogisch, spreken zichzelf tegen en het "ergste" is: daar hebben ze geen enkel probleem mee.

Zo studeren ze twee maanden lang voor 'n tentamen, waarbij ze niet uitgaan maar de facto besteden ze dagelijks een uur aan de studie, want ze zitten vooral 'pauze' te houden. Aangekomen bij het tentamen mag je dan wachten op het moment dat je aan de beurt bent voor jouw mondeling (niet veel gaat hier schriftelijk) - zo heb ik al twee maal van 9 à 10 uur 's ochtends tot 4 uur 's middags zitten wachten. Goed, je mocht een uur weg om te lunchen, maar als je er niet bent als je opgeroepen wordt is je kans verkeken. Maar ook kan het dat het tentamen op de dag dat het gegeven moet worden plots met een tweetal weken wordt verschoven, dat is in het geheel niet onmogelijk.

In Siena, regione Toscane, was het weer in de winter en lente maar een klein beetje beter dan in Leiden - zo sneeuwde het in maart nog -, nu is het echter al tijden 30+ graden. Studenten kleden zich alleen bij het uitgaan, en bij het loopje over de Corso mooi aan en Italianen zijn gemiddeld veel en veel kleiner dan Nederlanders (schijnbaar gemiddeld het langste volk ter wereld, hoorde ik hier). Dat laatste betekent overigens niet dat ze niet mooi kunnen zijn, maar het gezegde altezza mezza bellezza ("lengte is de helft van schoonheid") wordt juist door Italianen vaak aangewend.

Italianen zien het leven echter anders dan Nederlanders. Het leven moet namelijk niet efficiënt volbracht worden, maar het is een spel, waarvan de regels iedere minuut veranderen. En dus moet je genieten van het moment dat het meezit, moet je lekker eten en lekker drinken (let wel: voor de smaak, nooit om dronken te worden!), liefhebben, (flauwe) grappen en vrienden maken en discussiëren en vooral... spelen. Het zal reden geven voor de waardering voor het belangrijkste spel ter wereld naast de liefde: het voetbal. Maar ook daar ziet men de impulsiviteit van Italianen: absolute woede en verdriet kan het volgende moment weer over zijn. De Italiaan verliest zichzelf continu, maar hervindt zich ook steeds: hij/zij vergeeft en vergeet. Een Italiaan die op z'n 50e's gaat nadenken over de zin v/h leven, daar hoor je niet vaak van.

Voor een goede vergelijking zijn twee visies vanuit hetzelfde beoordelingskader benodigd. Dus hoe zie ik Nederland? Nederlanders hebben alles en zouden het gelukkigste volk ter wereld moeten zijn. Nederlanders zijn welvarend, goed georganiseerd, praktisch, pragmatisch en altijd rationeel, bereid tot concessies en consensus, kennen geen hiërarchie maar juist een meritocratie. Voor alles is een regel vastgesteld, maar bij noodzaak kan er altijd onderhandeld worden. Nederlanders nemen relaties, werk, milieu en politiek serieus; het leven is een serieuze aangelegenheid en voor alles is een tijd en plaats - cabaret is om te lachen; theater, sport en spel is om te spelen. Familiebezoek doen we op zondag en eten doen we om zes uur. Toegegeven, we zijn inmiddels flexibeler geworden: soms om half zeven. Ik kan me niet voorstellen dat er studenten ergens op de wereld zijn die meer te besteden en tegelijkertijd minder vrije tijd hebben, ook al komt dat bestedingspatroon veel vaker voort uit een lening (pf uit ouders) dan uit verdiend salaris.

Bij gebreke van feitelijke hiërarchie of verzuiling hebben studenten hun eigen hokjes gecreëerd: studentenverenigingen, met onderverdelingen in huizen, disputen, clubjes, disputen, gezelschappen en verbanden. Het individualisme, een mondiale trend die in Nederland lang niet het Angelsaksische niveau benadert, heeft Midden- en Zuid-Italië nog echter niet bereikt.

De reden mag dan armoede zijn, (voornamelijk Zuid-) Italianen delen alles. Omdat het uit het hart komt, omdat gastvrijheid geen uitleg nodig heeft - dat is een gevoel. Waar ik terecht kom, later, als ik groot ben? Ik weet het niet. Maar m'n agenda gebruik ik hier nog enkel voor colleges en tentamens, maar nooit voor sociale afspraken; dat is in Nederland ondenkbaar. Onverantwoordelijk leven, door het hart en niet het verstand te volgen, is al met al gewoon wel veel leuker.

Il gioco degli scacchisti

Isola d'Elba uit, altijd lastig. Hoewel ook de Serie B per regione (in ons geval Toscane) verspeeld wordt, moesten voor de wedstrijd in poule B9 ook tussen Siena en Piombino een kleine, maar veelal heuvelachtige, 200 kilometer afgelegd worden: Nederlandse kilometers zijn echter per definitie vlak, terwijl dat in Italië nog wel eens heel anders wil zijn. En dan kan de reis best even duren, zeker als alle gespreken in het Italiaans, met afwisselend gebruikte passato remoto en passato prossimo (twee van de mogelijke  haast equivalente  verleden tijden) en wat Senees accent, gevoerd worden over politieke, schaaktechnische en culturele onderwerpen. [noot MFJA: Nu, zo'n 2.5 maand later zou me dat al'n stuk minder problemen opleveren - het kan soms snel gaan met gewenning aan'n andere taal.]

Een klein broodje bij een wegrestaurant deed onze magen weinig plezier - de Italiaan (en ik) is immers gewend aan een flink pranzo in de middag. Isola d'Elba bleek haar externe potjes te spelen onderkomen in de haven van Piombino in een bouwval waar je zelfs de WC niet meer on doorspoelen. Teams beslaan in Italië overigens 4 spelers, wat te maken heeft met het feit dat in Italië de schaaksport veel minder belangstellenden kent dan zij doet in Nederland; het persoonlijke resultaat heeft dus een (nog veel) grote(re) invloed op het teamresultaat. Na de remise op bord 1 en een afgestrafte openingsfout op bord 3 moest onze voorzitter op bord 2 zijn minieme eindspelvoordeel maar in winst omzetten, want van mij ging het niet komen: een te passief gespeelde opening, gevolgd door een verkeerd getimede bevrijdingspoging leverde wit een pion en de compensatie op. Gelukkig vond ik een hele fijne resource: Txf2!!


Elia Calisi - Marco

En derhalve kon ik remise maken via zetherhaling... maar voor een teamoverwinning moest de voorzitter wel winnen en dat zag ik zo snel nog niet gebeuren. De vraag of ik remise kon maken leverde me het antwoord op "dat hij zijn partij onmogelijk kon verliezen". Dat begreep ik, maar in mijn ogen moest hij winnen. Na nog 3, steeds iets dwingender, verzoeken tot het binnenhalen van het halfje moest ik wel gevolg geven aan de hiërarchische verbanden. Groot was mijn verbazing toen onmiddellijk daarop zijn remise volgde! De oplettende lezer heeft echter reeds geconcludeerd dat deze twee halfjes geen 2-2, maar de overwinning betekenden... wat ik pas na 10 minuten analyseren plots opmerkte! En zo was de lange terugreis een stuk aangenamer dan ik voor die constatering verwachtte. Toen daarbij veelvuldig uit het hoofd, in het Italiaans, partijen geanalyseerd werden vond ik het tijd voor het welverdiend kortstondig sluiten van de ogen.

Het clubkampioenschap ondertussen ging me ook aardig af. Eindigde het vorige toernooi voor mij met 6 overwinningen en 1 nederlaag, wat me een gedeelde eerste plaats (maar op W.P. tweede tegen de enige waar ik van verloor) opleverde, nu lag ik flink op koers om het tweede toernooi ongedeeld te winnen. Na een simpele winst in ronde 1 volgde stukverlies door een flauw grapje op de onderste rij en naderend verlies in ronde 2... totdat de aanval m'n opponent teveel werd en hij zo graag wilde afwikkelen dat hij zelf een verloren toreneindspel afdwong. In ronde 3 mocht ik revanche nemen op mijn enige overwinnaar, maar met bezoekende vriendinnen uit Leiden verkoos ik een snelle remise tegen één van mijn beste vrienden hier. Dat weigerde hij zowel vooraf als met een klein voordeeltje op het bord, mijn achtergebleven d-pion, maar een aanzienlijk tijdnadeel. Toen ik mij uiteindelijk wist te bevrijden had wit slechts de bonus van 30 seconden per zet voor iedere zet in het moeilijke pionneneindspel: deze overwinning had van mij niet gehoeven. De vriendschap heeft er verder overigens niet onder geleden

Dat zal ik niet zeggen van de daaropvolgende overwinning op de voorzitter. Afgezien van een verlies in een rapidtoernooi en een overwinning bij het snelschaken klop ik de beste man die tot mijn komst alles won hier in Siena nu voor de tweede keer!

Marco Anink - Alessandro Patelli [FIDE 2184]

Met nog twee minder sterke tegenstanders op het programma en een koppositie met 4 uit 4, een punt los van alle concurrentie, was een hele mooie beker binnen handbereik...en de twee navolgende potjes kunnen simpel worden samengevat: eenvoudige overwinningen. Zo kon twee weken later een ontzettend, veel te, grote beker mee naar huis genomen worden en ontving ik niet veel later de 'elektronische nieuwsbrief' waarin melding gemaakt werd van de eerste niet-Italiaanse kampioen ooit van Mens Sana Siena. De beker staat nu nog bij Diederik, die zo vriendelijk was'm mee te nemen, ik kom over'n klein weekje weer naar NL.

Een korte wijze overpeinzing nog: in Nederland heb ik heel veel geleerd, in Italië heb ik heel veel gevoeld. Dat vergeten we in NL nog wel eens, niet alleen rationaal te kijken - al helemaal als schakers!

__________________
Van iedereen kan je wat leren; doe dat dus ook.

This post has been edited 10 time(s), it was last edited by Marco on 29-07-2010 at 03:35.

Leuk verslag, maar er zitten fouten in je PGN.

__________________
stukken in het gras

ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was

Leuk verhaal Marco! Maar als ik het geheel zo lees vraag ik me af of je het nou wel of niet naar je zin hebt tussen de Italianen...

__________________
Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje.

Hele mooie vraag, die het dilemma typeert: rationeel gezien alle redenen om in het veel welvarender Nederland te willen verblijven, maar ik merk nu pas hoe weinig ik mij thuis voel in Nederland. Dat kan je ook niet lezen uit mijn verhaal, dat kan je wel voelen - wat er zo geweldig is aan veel warmere omgangsvormen zou rationeel gezien niet kunnen opwegen tegen alle genoemde nadelen, maar zo voelt het wel.

Italianen beschikken bovendien over veel van dezelfde slechte kenmerken als ik: niet punctueel, heel flexibel, emotioneel (snel boos kunnen worden maar ook snel vergeven) etc.

Ik zal in NL eerst wat brood moeten verdienen en liefst ook wat beleg, maar ik sluit niet uit dat ik na een paar jaar voorgoed vertrek.

Dat ligt niet aan jullie, dat ligt aan mij.

En die PGN, daar snap ik niets van: in partij 1 rokeren we op zet 8 beide maar hoe dat goed in te voeren; ik snap er niets van...

__________________
Van iedereen kan je wat leren; doe dat dus ook.

Bedankt voor het verslag Marco!
Rokeren doe je met O-O ipv 0-0 en commentaar altijd tussen accolades.

Ik ben nooit in Italië geweest, maar ik vraag me af hoe ik het daar zou vinden. Dat land is dan vast niet geschikt voor een rationeel en weinig emotioneel mens als ik. Maar als we nou ergens in Nederland een wijk 'Little Italy' voor je inrichten Marco, kom je dan terug? Kan je daar wonen en in het gewone Nederland een goede boterham verdienen. Of ga je dan de Italiaanse dames missen, bij wie je wel populair zult zijn gezien het "altezza mezza bellezza" gecombineerd met 'schaakbabe'.


P.S. Dank voor het repareren van de pgn's van Marco Pieter. Ik heb ze aangepast in het verslag van Marco.

__________________
Doch dyn plicht en lit de lju mar rabje.

Het is leuk om weer van je te horen, Marco. Vooral je levensbeschouwingen zijn een plezier om te lezen.

Ik ben nooit langer dan twee weken achtereen in Italië geweest, maar de laatste twintig jaar was het mijn vakantiebestemming. Pardon, met name midden-Italië en Sardinië, en vooral dat laatste is een ander land.

Na een omschakeling kan ik er altijd prima uit de voeten, en inderdaad, wanneer ik in Nederland terugkom merk ik dat ik een aanpassingsperiode nodig heb. Kennelijk ben ik in dat land een ander persoon.

Als die Lotto-miljoenen nu eindelijk eens bijgeschreven worden, laat ik een huis bouwen naast die meneer in de bergen, die me ooit trots zijn half-afgebouwde huis liet zien, waar net de vergulde kraan in het fonteintje in de W.C. was geïnstalleerd. Graag zie ik je dan drie dagen te laat, met twee keer zoveel mensen als afgesproken, voor onbepaalde tijd langskomen. Jullie eten natuurlijk mee; zo ben ik dat daar gewend.

__________________
http://inargenti.nl voor mijn muziek ♪