Ik ben diep geschokt door het bericht dat Rob Brunia is overleden. Ik heb het zojuist gelezen op de DSC-website.
Ik wist dat hij lichamelijk al een groot aantal jaren aan het kwakkelen was. Hij was nou eenmaal meer op de geest dan op het lichaam gericht, en zorgde niet goed voor zichzelf.
Maar dat de kans aanwezig was dat hij zou sterven, daar heb ik nooit rekening mee gehouden. Daar was hij gewoon te groot voor.
Ik heb Rob begin jaren negentig leren kennen. Cor van Wijgerden en hij gaven voor de HSB training aan de regionale top-jeugd, en ik kwam daar later (samen met Eddy Sibbing) bij.
Het was mijn begintijd als schaaktrainer, en na afloop van mijn eigen training bleef ik dan ook vaak kijken bij zijn training (aan een lagere groep!). Zoals elders al gememoreerd, van kijken naar goede voorbeelden (en dat was Rob) steek je enorm veel op. Zelfs de stellingen die hij toen gebruikte heb ik (en gebruik ik soms) nog.
Ik heb Rob daarna goed leren kennen. We kwamen elkaar vaak bij jeugtoernooien tegen (ongeveer alle (O)NK's bv.). Zoals afgelopen jaar bij het NK-12 in Rijswijk, waar hij na een jaar afwezigheid weer was. Zijn afwezigheid het jaar daarvoor viel op! Uiteraard was hij altijd en overal enthousiast met schakertjes in de weer, of begeleiders, organisatoren of ouders aan het bijpraten.
We zijn samen ook meerdere malen als coach naar een Europees of Wereldkampioenschap geweest. Van zijn ook op dat gebied unieke aanpak heb ik veel geleerd. Veel van wat hij bijna 20 jaar geleden deed is ondertussen standaard geworden.
Rob was een unieke man.
Hij wist onnoemelijk veel, op veel verschillende (vak-)gebieden, en deelde dat met zoveel mogelijk mensen. Daarnaast had hij altijd zijn eigen (uiteraard zeer gefundeerde) mening, en die hield hij niet voor zichzelf.
Dat maakte Rob ook tot een moeilijk mens: hij was perfectionist, hield niet van compromissen, en ging altijd tot het uiterste om het ideaal te bereiken.
Maar hij was altijd bereid tot discussieren, en kon dat met volle overgave doen. Iemand gelijk geven, wat (natuurlijk niet vaak, maar toch soms) wel eens terecht zou zijn kon hij echter niet goed.
De wereld verliest in hem een autoriteit. Iemand die durfde te gaan voor waar hij in geloofde, en dat ook op veel gebieden heeft waargemaakt. Een op vele gebieden zeer hulpvaardig man, die slechts leek te leven voor anderen.
De wereld is zonder hem een stuk leger en saaier geworden.
De enige manier die ik ken om hem te gedenken is om zijn werk (en niet te vergeten dat van vele anderen) voort te zetten.
Want hij zou er een hekel aan hebben gehad als zijn ideaal (een wereld waarin iedereen (optimaal ondersteund) zijn eigen grenzen leert kennen en daar liefst nog overheen gaat) door zijn overlijden verder uit het zicht zou verdwijnen.
__________________
"Lord, save us from the people that think they have all the answers, for they know not the questions."
|
