| DSC1 begint het seizoen goed |
     |
DSC1 is het seizoen 2014/2015 goed begonnen. In de thuiswedstrijd tegen het min of meer gelijkwaardige Purmerend stond na zo'n vijf uur spelen een fraaie 7-3 uitslag op het scorebord.
Ten opzichte van vorig seizoen is het eerste aanzienlijk versterkt. Joost Michielsen en Chiel van Oosterom zijn teruggekeerd op het oude nest. Als gevolg daarvan is Martin Glimmerveen verhuisd naar het derde. Ik sta formeel niet opgesteld, maar zal in het eerste spelen.
Dan de poule. In 1A steekt Kennemer Combinatie huizenhoog boven iedereen uit (al kwam het gisteren met 5-5 goed weg), op eerbiedige afstand gevolgd door Wageningen en Zukertort Amstelveen (beiden plm. 2250). In de gemiddelde ratings 2200-2220 komen wij, Philidor 1847, Purmerend en Caissa-Eenhoorn. Niet ver daarachter (2189 gemiddeld) komt Max Euwe, Groninger Combinatie is met een gemiddelde van 2169 ook maar 50 punten van ons verwijderd en tot slot komt SOPSWEPS29, dat er elk jaar toch weer in slaagt zich te handhaven. Het ligt dus allemaal dicht bij elkaar en ons doel is een plek in het linker rijtje te bemachtigen.
Dan de wedstrijd. Purmerend kwam met één invaller op, terwijl bij ons Smaranda Padurariu wegens studieverplichtingen had moeten afzeggen. Iets na enen werden de klokken aangezet en konden we beginnen. Aan onze zijde hadden slechts zes spelers plaatsgenomen, aangezien de rest slachtoffer werd van een verkeerd rijdende buschauffeur in de snelbus van Den Haag Holland Spoor naar Delft (er reden geen treinen). Tien minuten later kwamen de dames binnen, nog eens twintig minuten later Joram op den Kelder, en toen waren we compleet.
Gedurende de wedstrijd had ik het idee dat de teams niet veel op elkaar zouden toegeven. Een paar borden beter, een paar minder, maar over het algemeen weinig aan de hand. Ik maakte me voornamelijk zorgen over de stand van zaken bij Joram, die met een half uur minder was begonnen en vervolgens ook nog eens zeeën van tijd gebruikte.
Na zon drieënhalf uur spelen mocht ik de eerste uitslag van het seizoen op het scorebord zetten. Tegenstander Van Mil haalde met wit weinig uit de opening en daardoor bereikte ik een comfortabele en vermoedelijk ook objectief betere stelling. Een concreet vervolg zag ik niet, negatieve ervaringen met een te optimistische behandeling van het betreffende stellingstype had ik wel en daarom besloot ik tot zetherhaling.
Inmiddels was op de meeste borden de tijdnoodfase bereikt. Dat ging mis bij Joram, maar op een andere manier dan je zou vermoeden. De zettenteller op de klok was klaarblijkelijk zo ingesteld dat het extra half uur al na dertig in plaats van de voorgeschreven veertig zetten werd toegekend. Dit leidde tot consternatie. Joram had nog anderhalve minuut voor tien zetten, zijn tegenstander een kwartier tot twintig minuten, maar toen kwam het half uur er dus te vroeg bij. Toen de arbiter de klokken per ongeluk ook nog eens verkeerd corrigeerde, leidde een en ander tot wat - begrijpelijk - gemor van Purmerendse zijde, omdat Joram zo wel erg veel extra bedenktijd kreeg. Ik vraag me af of hij daar veel aan heeft gehad, want het was in de ontstane consternatie moeilijk om te denken en zodra de klok zou worden aangezet, zou Joram bepaald weinig tijd hebben om zijn concentratie te hervinden. Wat er ook van zij, tegenstander Spaans bood remise aan en hoewel Joram dacht wat beter te staan, nam hij het maar aan: 1-1.
Inmiddels zag ik op de resterende borden iets meer plusjes dan minnetjes en dacht ik aan een bescheiden overwinning. Mijn verwachting werd waarheid, met dank aan ons gulden middenrif. Allereerst Martine Middelveld aan bord zes. Nieuwe baan, druk, weinig slaap, treinvertraging, bus verkeerd, te laat, kortom ingrediënten voor een snelle nul aanwezig. Zo niet vandaag, want Martine besloot tot simple chess, verminkte de zwarte structuur van tegenstander Blees, maakte twee pionnen buit en tikte het resterende eindspel simpel uit.
Matthieu Freeke bereikte aan het vijfde bord (met zwart) al snel een comfortabele stelling met tijdvoorsprong op. Tijdvoorsprong leidde langzaamaan tot een betere stelling en een betere stelling werd een winnend eindspel. Weinig op aan te merken, chapeau.
Sten Goes kreeg weer eens een diepgaand theoretisch verhaal op het bord, tegenstander Bakels offerde wat pionnetjes, dacht toen lang na, had onvoldoende compensatie en werd langzaamaan van het bord getikt. 4-1!
Ondanks deze comfortabele voorsprong was ik er niet geheel gerust op. Talitha Munnik stond duidelijk minder, Joost Michielsen was in een voor hem moeilijk eindspel beland en Sebastiaan Smits was al een tijdlang aan het keepen tegen een tegenstander met 200 punten meer. Lisa Hortensius stond gelijk tot iets minder en Chiel van Oosterom had een beter eindspel, waar ik wel vertrouwen in had, maar waar de technische klus nog aanzienlijk was.
Talitha gaf vervolgens op. Ze stond lange tijd minder na een sterke zet van haar tegenstander, Smits, te hebben gemist. Hoewel ze de boel nog wat wist te compliceren, was het onvoldoende en kwam de nul. Toen stond het 4-2.
Joost wist vervolgens remise te maken. Na lange tijd vrij aardig te hebben gestaan, raakte hij ergens het spoor bijster en had Hopman met de witte stukken en een aanzienlijk veldoverwicht alle gelegenheid rustig op zoek te gaan naar de winst. Hoewel Joost enkele bange momenten beleefde, was een concrete winst niet voorhanden en toen Joost de kans kreeg, offerde hij zijn paard voor wat pionnen om zo de remise binnen te slepen.
Lisa liet vervolgens weer eens zien wat vechtlust is. Toen ze een eindspel met ongelijke lopers op het bord kreeg, leek de remise aanstaande. Mensen die Lisa wat langer kennen, weten dat de partij dan nog lang niet voorbij is. En inderdaad: ze hield de stelling zo complex mogelijk, kreeg ergens een klein kansje en greep dat. Een miniem voordeeltje in nog steeds remisestelling werd iets groter, nog iets groter, nog wat groter en opeens bleek de stelling voor tegenstander De Weerd te lastig om remise te houden. Grote klasse, en wederom matchwinner.
Vechtlust kan ook Sebastiaan Smits niet ontzegd worden. Met de zwarte stukken beleefde hij een lastige middag tegen Kerigan, overgekomen van Paul Keres. Op een gegeven moment had Kerigan twee verbonden vrijpionnen. Sebastiaan wist zijn eigen vrijpion echter tot promoveren te brengen, waarna Kerigan een stuk moest geven. Het resterende eindspel van b- en f- en g-pion (Kerigan) tegen paard (Sebastiaan) was ontzettend ingewikkeld en leidde uiteindelijk tot remise.
Het slotakkoord was voor Chiel van Oosterom. Langzaamaan kreeg hij wat positionele voordeeltjes tegen Piet Peelen. Die voordeeltjes leidden uiteindelijk tot pionwinst en een positioneel overwicht, maar ook in de technische fase was secuur spel nodig. Na zessen wist Chiel nog twee pionnen buit te maken en toen Peelen in reeds verloren stelling nog eens blunderde, kon Chiel de felicitaties in ontvangst nemen.
Een 7-3 uitslag dus tegen een min of meer gelijkwaardige tegenstander, keurig om mee te beginnen! Op naar de volgende wedstrijd, waar we het in Café Batavia op gaan nemen tegen SOPSWEPS'29.
|
