Met nog steeds een licht euforisch gevoel werd ik vanmorgen wakker. Wow! Zes uit negen! Een TPR van 2154! Kees van der Meer verslagen, Gert Legemaat verslagen, Jan-Peter van Zandwijk verslagen, Sten Goes verslagen, Jaap Flohil versagen! En dat allemaal op één avond.
Soms heb je een goede dag, en soms heb je dat je aan de gelukkige kant van het toeval zit, en heeeeeeel soms, komen die twee uitzonderlijke momenten samen. Gisteren voor mij.
De eerste partij tegen Sten begon redelijk. In een Siciliaan ging het met wit vrij goed, tot Sten er een kwaliteitsoffer tegenaan gooide. Dat was zeer kansrijk, en ik vreesde dat het winnend zou zijn, maar in de complicaties bleef alles redelijk bij elkaar. In ziedende tijdnood, (ik nog 10 hij nog 21 seconde) leek hij de partij naar zich toe te trekken. Gelukkig stond zijn koning nogal naakt en ik ging voor de schaakjes (tijd winnen). Ik kreeg meer, Sten liep over een veld dat van mijn loper was en ik won.
Daarna mocht ik tegen Jan-Peter. Nu heb ik eerder van hem gewonnen, en voorafgaande herinnerde hij mij daar ook aan. Zo van: ja, ik heb echt niet zomaar van je gewonnen, en ook dit keer zou het niet lukken. In weer een Siciliaan wist ik het witte initiatief te neutraliseren. Remise was gezien het restant aan tijd en het gebrek aan complicaties een logische uitslag:
Oeps... Ik voelde enorm veel stress overigens om dit vervolgens tot mat te voeren. Dat lukte gelukkig prima.
Daarna mocht ik tegen Martin Glimmerveen. In de opening was ik iets te vroeg met het beetpakken van een paard (automatische piloot) en Martin had dit kunnen claimen met stuk winst. Maar zo wilde hij niet winnen zei hij. Ik deed vervolgens de logische zet en manoeuvreerde me naar eindspel waar niet veel aan de hand was en ik meer dan een minuut meer tijd had. Winnen zou ik het normaal niet doen, maar remise was ook prima.
Tegen Jouke van Gosliga kreeg ik een lastig kwaliteitsoffer om de oren. Een variant waarvan ik me al vaker had voorgenomen eens te kijken wat je met zwart nu eigenlijk moest doen. Toch reageerde ik niet onaardig, en wist Jouke niet het gedroomde voordeel te verkrijgen. Ik behield de kwaliteit en kwam onder de druk uit, sterker nog, ik nam die over. Jouke bleef tegengas geven, en won ergens via een mooie paardmanoeuvre de kwaliteit terug. Met kunst- en vliegwerk wist ik vervolgens de stelling te redden en in een stelling met beide een toren en twee pionnen (a2-b2, vs a6,b7) was remise het enige logische resultaat.
Daarna mocht ik tegen Jaap. Tegen hem scoor ik in vluggertjes en rapid vrij goed, ik denk zelfs meer dan 50 procent, en ik heb het idee dat Jaap niet graag tegen mij speelt omdat hij niet goed scoort. Nu probeerde hij het met een bijzondere opstelling in het Scandinavisch. Ik kende dit en kwam zeer goed te staan. Daarna speelde de stelling zich als vanzelf, ik won hier en daar wat materiaal en met nog 10 seconde voor Jaap (ik had nog meer dan een minuut) hergroepeerde Jaap de zwarte stukken als teken dat de partij was afgelopen.
In ronde zes mocht ik tegen Bob Voogt. Een rustige speler die met snelschaak goed uit de verf komt. Toch had ik in het verleden al meerdere keren punten tegen hem gepakt, en ook nu zag ik op voorhand kansen. In de opening bereikte Bob niet heel veel. Een dubbelpion. Ik wist af te ruilen tot we naast een sloot pionnen alleen onze dames nog overhielden en was in de veronderstelling dat dit wel (soepel) remise te keepen was. Of het onderschatting was, een verkeerde inschatting, of dat ik net even wat ongelukkig was in mijn zetkeuze. Bob wist een twee pionnetjes mee te snoepen, en vervolgens dameruil te forceren. Het kan niet elke dag feest zijn.
In ronde zeven mocht ik tegen Kees. Ik heb ooit toen ik net lid was van DSC de hoop uitgesproken ooit van hem te mogen winnen (voor hij dement zou worden), en hoewel ik zowel in serieuze partijen, als in vluggertjes dicht bij ben geweest, en ook vaak remise in zicht heb gehad, heb ik volgens mij slechts eenmaal in een vluggertje of een rapid remise uit het vuur gesleept. In een Siciliaanse variant die ik tegen Kees wel vaker op het bord had gehad, liet kees een pionnetje snoepen. Ik zag het eigenlijk een zet te laat (eerder was denk ik beter) maar ik denk dat hij er niet genoeg compensatie voor had. Die kreeg hij wel, omdat ik zo vriendelijk was de a8-h1 diagonaal voor hem te openen, waarna zijn loper op b7 uitermate sterk was. Gelukkig wist ik te voorkomen dat zijn dame kon aansluiten in deze dodelijke batterij op straffe van dameruil en nadat dit geschiedde was het gevaar wel geweken.
Kees had een pionnetje mee gesnoept en daarmee stond het ongeveer gelijk. We hadden beide nog een loper (ongelijke kleur) en een toren, dus er was nog zeker wel iets om voor te spelen, maar remise zou zeker kunnen. Kees ging vol voor de winst en gaf mij daarmee effectief spel, ik won een pion, en in tijdnood speelde Kees een pion op die de dekking op zijn loper ophief. Ik sloeg met schaak en had daarmee voor het eerst van mijn leven EINDELIJK van Kees gewonnen. WOW!
In middels begonnen mensen om mij heen allerlei gekke dingen te roepen en ik bedacht met zelf ook dat het zelfs niet helemaal onmogelijk was (hoewel niet waarschijnlijk) dat ik clubkampioen zou kunnen worden. Een belachelijke uitkomst, maar wel eentje waar ik in lengte van dagen op zou kunnen teren. Om dat mogelijk te maken moest ik in ronde 8 van Gert winnen. Ook dat was me al eens gelukt, maar meestal is Gert gewoon de sterkste. Ik had zwart en wist me wonderwel staande te houden.
Dit maal kwam er een ongelijke lopereindspel met elk twee torens op het bord. Potentieel enorm trickie en Gert sloeg mijn remiseaanbod in gelijkwaardige stelling dan ook af (zich niet realiserend dat hij daarmee waarschijnlijk zo goed als zeker kampioen was). Hij ging door, kwam via de h-lijn binnen, en had de partij al bijna in handen. Er waren echter veel mogelijkheden om het voordeel uit te bouwen, en ik vermoed dat Gert niet goed kon kiezen. Daardoor kreeg ik de kans met een pionzet zijn sterke loper uit het spel te halen. De stelling was toen weer goed verdedigbaar. Gert ging door, maar ik kreeg tegenkansen en weefde - enigszins geholpen - een matnet. Het was heerlijk om Gert mat te zetten, temeer het betekende dat ik opeens een meer dan theoretische kans had om na negen ronden (gedeeld) bovenaan te staan!
Om dit voor elkaar te krijgen moest ik zelf 'even' winnen van Lucien van de Lisdonk, Gert verliezen van Ted (Barendse) en mocht Martin niet winnen van Jan-Peter van Zandwijk.
Ik kan kort zijn, op alle drie de borden gebeurde wat er niet had moeten gebeuren voor dit scenario. Ik had, zoals wel vaker geen schijn van kans tegen Lucien, die een enorm handige vluggeraar is, waar ik altijd enorm veel moeite tegen heb, Ted wilde winnen (waarvoor dank), verspeelde eeuwig schaak (waardoor Martin geen kampioen zou worden) en Martin zelf won.
Het was een mooie avond, en ik kijk nu al uit naar het volgende DSC snelschaakkampioenschap. Het zat mee, ik speelde best aardig, en profiteerde optimaal van het gegeven dat spelers met een rating van meer dan 2000 altijd willen winnen van een speler met een rating in de 1600.
Noot: Merk op dat ik in 2012 als eens 5½ uit 9 haalde met een TPR van 2135, en ook bijna alle andere edities een (flinke) overscore haalde
__________________
stukken in het gras
ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was
|
