| Mijn zus schaakte niet... |
     |
Lieve schaakvrienden,
De meesten kennen wij wel, ik was een tijdje lid en ook een blauwe maandag jeugdtrainer. Maar toen stopte mijn dochter Vera (wel jammer, maar wat doe je eraan?!) en gaf ik er ook de brui aan: ik ben al genoeg tijd kwijt met de activiteiten van mijn drie dochters, vond ik, dus de kinderen van anderen moeten toch maar leren schaken zonder mij*.
Maar DSC is een mooie club, ik kom er nog altijd graag. Geen club in de regio heeft volgens mij zo veel mooie open activiteiten. En als ik dan meedoe, dan kom ik weer gezellige DSC-ers tegen en praten we bij.
Maar dit bericht gaat niet over mij of over schaken. Het gaat over mijn lieve grote zus Rosemarijn en die schaakte niet.
Ik snap dat sommigen van mening zullen zijn dat dit forum hier daarom niet voor bedoeld is, maar ik schrijf toch dit bericht, bewust in de categorie "Het koffiehuis". Want in een koffiehuis kan worden geschaakt, maar er kan ook lief en leed worden gedeeld. Toch?
Wat mijn zus wél deed, behalve schaken? Te veel om op te noemen. Ze woonde net als ik in Delft.
Rugby trainer van de jeugd bij RC Delft (van mijn Vera en haar eigen zoon en dochter), roeien, zelf hockeyen en ook daar jeugd trainen, boekenclub, Hoogheemraadschap Delfland, gemeentelijke politiek, etc. Ze ging graag naar Filmhuis Lumen en Theater de Veste. Liefhebber van kunst en cultuur, zoals het Blauwe Podium op het Bagijnhof met Guus Westdorp. Ook bij mijn concerten (klassieke zang in koren is een grote Passie van mij, pun intended) kwam ze luisteren, als het maar even kon.
En daarnaast (je zou het bijna vergeten): werken bij van Oord op kantoor in Gorinchem of op locatie (offshore windmolens neerzetten, ze zou daarvoor binnenkort naar Japan) en een gezin met 4 kinderen draaiende houden, samen met haar man Joost.
Dus misschien kennen jullie haar wel ergens van, het zou me niet verbazen.
Nee, schaken deed ze niet. Ze was altijd wel geïnteresseerd in de schaakavonturen van haar kleine broertje, zoals het rijden door Tsjechië met de schaaktrein of laatst nog het spelen in de IJslandse competitie met Norbert Harmanus en Bram van den Berg.
Op maandagochtend 11 maart jl. reed ze op haar motor naar haar werk. Het was druk, maar het verkeer reed gestaag door met +-100 km/h. Enkele auto's voor haar stond iemand plotseling, voor zo ver bekend zonder duidelijke reden, op de rem. Mogelijk kon Roos zelf nog wel op tijd remmen (een motor heeft een korte remweg), maar het bestelbusje achter haar niet meer. Het moet een enorme klap geweest zijn, leidend tot een dubbele klaplong. Ze werd ter plekke geïntubeerd en met spoed afgevoerd naar het Erasmus MC. Daar slaagde een operatie die primair haar longfunctie moest redden, waarna ze in stabiele toestand, met beademing, op de IC verbleef. Aanvankelijk kon er geen hersenschade worden geconstateerd op scans, dus er was, ondanks de enorme lichamelijke schade, hoop op herstel. Mijn zus was immers tot dat moment een kerngezonde vrouw die net 52 geworden was.
Het "wakker maken" moest echter in de dagen die volgden worden uitgesteld, gezien het enorme lichamelijke trauma.
Op de vrijdag na de maandag van het ongeluk werd duidelijk dat het zuurstofgebrek direct na het ongeluk en infarcten, veroorzaakt door al het lichamelijk trauma, toch hadden geleid tot zeer ernstige hersenschade. De Rosemarijn die wij kenden zou niet meer terug komen. Vanaf die dag waren de medische handelingen die nog werden verricht uitsluitend nog gericht op het verhogen van de kans van slagen van orgaandonatie, haar eigen vurige wens voor een geval als dit, zo wisten wij allemaal.
Het gaf haar gezin, familie en haar naaste vrienden (m/v, maar toch vooral v) de kans om rustig afscheid te nemen. Wel is het enorm pijnlijk dat dit geen echt wederzijds afscheid kon zijn, hoewel niet uit te sluiten is dat ze onze aanwezigheid, door haar slaapmedicatie heen, nog gehoord of gevoeld heeft. Maar ze is dus na het ongeluk niet meer in staat geweest tot een teken van leven.
Maandagmiddag 18 maart, een week na het ongeluk, is Rosemarijn overleden. Haar hart, nieren en lever zijn succesvol getransplanteerd. In de komende tijd (6 à 8 weken) moet blijken of dat succes gehad heeft voor de ontvangende patiënten, wat wij als familie natuurlijk vurig hopen. Zo blijft er dan een stukje van haar in leven, wat een troostrijke gedachte is.
Afgelopen maandag hebben wij, onder zéér grote belangstelling, afscheid genomen, in het voormalige kerkje Op Hodenpijl in Schipluiden. De ceremonie was ook via een livestream te volgen. Voorlopig kan deze ook nog worden teruggekeken. De link is te vinden op de herdenkingspagina.
Komend weekend is het Pasen, en dat staat bij DSC natuurlijk traditioneel in het teken van het Prinsenstadtoernooi. Ik heb ook wel eens meegedaan. De laatste jaren stel ik me vaak beschikbaar als "evenmaker". Zo kan ik eventueel een potje spelen en de sfeer proeven en ben ik verder toch nog beschikbaar voor mijn gezin met de Paasdagen.
Deze editie staat mijn hoofd niet naar schaken. Mogelijk kom ik langs om te kijken. Mijn collega en goede vriend Feike doet mee. Wie mij dan treft en dit heeft gelezen weet nu van de hoed en de rand. Ik waardeer een ferme handdruk als condoleance. Er hoeven verder geen woorden aan te worden vuilgemaakt. Ik heb deze weken héél vaak gehoord: "woorden schieten te kort" en dat goedbedoelde cliché klopt ook gewoon.
Mijn zus heeft alles uit het leven gehaald en het leven was een groot feest voor haar. Volgens sommigen is ze dan ook gezond 104 geworden, wat weinig mensen gegeven is, in plaats van 52. Ze zou willen dat haar dierbaren het leven ook weer zouden oppakken, met alle mooie dingen die het te bieden heeft**.
Dat gaat mij ook lukken, ook al zal me dat de komende tijd af en toe zwaar vallen.
Jullie schaakvriend, haar broertje,
Derk
Delft, 27-03-2024
Rosemarijn Dekker: Groningen 09.02.1972 - Rotterdam 18.03.2024
* Mogelijk doe ik binnenkort toch weer een poging met mijn jongste dochter Franca van 6.
** Haar lijfspreuk was een bekende uitspraak van Johanna Westerdijk: Van een saai leven gaat zelfs een schimmel dood. Westerdijk's eigen motto was: Werken en feesten vormt schoone geesten.
<Addendum 29-03-2024>
Rosemarijn's schoone geest leeft voort in haar kinderen, maar ook in haar man en in mij en de rest van de familie.
De afscheidsceremonie moet op mijn kinderen diepe indruk hebben gemaakt. Gisteren zei Franca tegen mij, uit het niets: "Van een saai leven gaat zelfs een schimmel dood, hè papa?"
Inderdaad. Maar als mijn dochters, of hun latere partners, mij ooit laten weten een motor te hebben aangeschaft voor woon-werkverkeer, en voor wat extra sensatie in hun leven, dan staat dat ding aan de straat niet veilig. Ik zal dan niet rusten voor ik hem persoonlijk onklaar gemaakt heb.
This post has been edited 16 time(s), it was last edited by Derk Dekker on 29-03-2024 at 08:19.
|
