Delfts Schaakforum - Print: Clubicoon Arno Wiersma onverwacht overleden

Delfts Schaakforum (http://www.delftseschaaksite.nl/wbb/index.php)
- DSC Forum (http://www.delftseschaaksite.nl/wbb/board.php?boardid=14)
-- Algemeen [DSC] (http://www.delftseschaaksite.nl/wbb/board.php?boardid=8)
--- Clubicoon Arno Wiersma onverwacht overleden (http://www.delftseschaaksite.nl/wbb/threadid.php?threadid=6109)

Wat een vreselijk nieuws.
1 jaar rondlopen in Delft was meer dan genoeg om te ontdekken wat voor een geweldig mens Arno was.

Ik wens de Delftse schakers en iedereen uit Arno's omgeving veel sterkte de komende tijd.

Wat een verschrikkelijk nieuws. Zo jong, zo oneerlijk.

Men zegt wel eens dat je bij stille krachten pas ziet wat zij allemaal deden, als ze er niet mee zijn. Dat was bij Arno onmogelijk, want hij deed zo ontzettend veel dat je daar niet omheen kon. Van de grote activiteiten tot aan de kleine dingen (chips achter de bar), Arno droeg overal aan bij.

Maar ook op persoonlijk vlak stond Arno altijd en overal voor iedereen klaar. De voorbeelden hierboven en die ongetwijfeld nog zullen volgen, zeggen genoeg en zijn voor iedereen herkenbaar.

Sterkte aan vrienden en familie.

Wat een gemis.. Ook voor mij zijn de al veel gezegde woorden over Arno herkenbaar. Bij het 'wie is er al aanwezig'-inventarisatierondje bovenaan de DSC-trap begroette zijn gezicht je altijd. Warm, vriendelijk, behulpzaam, geïnteresseerd, serieus en positief. Een heel mooi persoon. Heel veel sterkte gewenst aan alle naasten!

Zorgzaam, behulpzaam, betrokken, warm ... zijn maar een paar woorden over iemand, die je werkelijk en onvergetelijk welkom deed voelen.

Nu pas kan ook ik reageren, maar in feite ben ik nog steeds sprakeloos.

Hoe kan dit ?

Met het overlijden van Arno Wiersma (45) verliest de schaakwereld een prachtmens. Arno kwam in 1994 als 18-jarige naar Delft om Geodesie te studeren. Wonende te Delft werd hij lid van DSC. Schaken was zijn hobby, maar als “zijn” SC Cambuur een thuiswedstrijd voetbalde ging Arno even naar Leeuwarden; hij heeft nog jarenlang een seizoenkaart gekocht.

Arno was erg leergierig. Hij bezat een groot organisatietalent, en ………. hij was zeer toegankelijk ……… voor iedereen. Bij DSC viel hij met zijn neus in de boter. In die tijd was er veel te doen op bestuurlijk en organisatorisch gebied. Het was leuk om op de maandag en de donderdag schaaktraining te krijgen van IM Leon Pliester. Buiten reguliere in- en externe competities om speelden ook lastige zaken als: inperken roken, maandelijks DSC-cluborgaan, aanschaf nieuw materiaal, 100-jarig jubileum in 1995, opkomst en integratie jeugdafdeling en zoektocht naar geschikte speellokatie (senioren en jeugd onder een dak).

Arno heeft eigenlijk in praktisch alles wel een bepaalde inbreng gehad. Op maandagavond aan de bar in Delftstede was Arno al snel een graag geziene gast. Hij rookte niet, dronk geen alcohol, slechts een flesje sinas met een rietje. In 1995 trad hij toe tot de activiteitencommissie o.l.v. Ted Barendse. Nog maar een jaar lid toonde Arno zijn inzet bij diverse externe toernooien bij o.a. kantine Transportbedrijf v.d. Lee te Delft als er een HSB- of een DSC-activiteit was: vervoer van + opzetten schaakstukken. Als organisator van het Open Prometheus (OPK) kreeg ik jarenlang hulp van Arno en Andre v.d. Weijde bij het maken van de tweewekelijkse indeling. Toen DSC vanaf 1995, uit kostenbesparing, de zaterdagse KNSB-competitiewedstrijden bij de TU-Delft ging spelen (Centrale Werkplaats) was het een verademing dat Leo Zuydgeest en Arno hielpen met de materialen incl. het sjouwwerk. Gelukkig was en is er bij DSC altijd een grote actiebereidheid onder de leden, al zijn het wel vaak dezelfde leden. Maar zonder nu iemand te kort te doen springt er dan toch een bovenuit: Untagonklik, en helaas is deze zelfgekozen naam vanaf zondag 16 mei 2021 op hem voorgoed van toepassing. Maar wij weten beter!

Arno maakte al direct deel uit van een steeds groter wordende groep leden die HSB- en KNSB-kadercursussen volgden, te beginnen met Brunia/van Wijgerden voor de jeugd. Met NL Wedstrijdleider en indelingsdeskundigen heeft DSC een kader om trots op te zijn. Wat Arno echter zo uniek maakte was zijn bereidheid om altijd naar anderen te luisteren en waar nodig hulp te bieden. Onvermoeibaar. Er was eigenlijk geen toernooi in Delft te bedenken waar Arno niet bij betrokken was. De combinatie van fors ledenbestand, goed kader en vanaf 1999 een speellokatie met beheer eigen bar, biedt de mogelijkheid tot het organiseren van aansprekende, meerdaagse toernooien. En die kwamen er, mede dankzij Arno. Hoewel ik vanaf ca. 2003 geen clubspeler ben, kon ik toch enige malen meespelen met Kroegentocht Delft en Prinsenstad weekendtoernooi. Hoe slecht mijn resultaat ook was, ik heb er nog altijd goede herinneringen aan. Dank jullie wel DSC, en jij Arno in het bijzonder.

Veel steun voor de familie en vrienden van Arno. Iedereen gaat hem missen.

Orihuela (Alicante), 17 mei 2021.
Martin Neuteboom, voorzitter DSC1995-1998

__________________
stukken in het gras

ik zag stukken in het gras - en paarden grazen
en een zwarte dame
ik hoopte - dat jij het was

Ik herinner mij Arno als iemand waar ik grote waardering voor had, iemand met een heel prettige persoonlijkheid. Ik zal hem zeker missen. Heel veel sterkte aan zijn familie, vrienden en leden van de club.

Wat een verschrikkelijk en onverwacht nieuws.
Met het overlijden van Arno verliezen wij een fijn, betrokken en warm mens: Het kloppende hart van de vereniging.

Ik wens vrienden en familie veel sterkte.

Wat een ontzettend droevig bericht. Ik ben er stil van, onwerkelijk om dit te lezen en moeilijk om te bevatten.
Ook ik speel al een tijd niet meer bij DSC, maar alle mooie woorden over je zijn zo herkenbaar. Je was een heel fijn mens en ik ben dankbaar dat ik je gekend heb.

Arno, het ga je goed!
Olivier

Quote

De afgelopen dagen heb ik veel verhalen gehoord (en toegegeven, ook al veel verteld) over je. Veel verhalen kende ik al, maar ook een flink aantal nog niet. Zo voelde ik me in alle droefheid, soms ook bevoorrecht; ik heb je beter leren kennen.

Je thee-mokken zijn ware collectors-items zijn geworden. We moeten overwegen nieuwe te laten maken - inclusief aanslag - zodat iedereen die dat wil, er eentje kan krijgen. Want dat zijn nogal wat mensen.

In die overvloed aan lovende woorden had mijn cynische ik ook iets opgemerkt wat mij somberder stemde: als ik vroeg of ze bij je uitvaart aanwezig wilden zijn hoorde ik veel: ja, maar er zijn vast mensen die daar meer aanspraak op maken dan ik. Alsof ze het gevoel hadden niet zoveel voor jou betekend te hebben, als jij voor hen.

Of? Of had onze vriendin Katja gelijk toen ze zei dat ik het verkeerd zag. Dat al die mensen, zeker nu je er niet meer bent, heel graag een klein beetje meer willen zijn zoals jij. En waar beter te beginnen dan die vraag te beantwoorden met wat jij zou hebben gezegd?
Wij kunnen allemaal nog zoveel van je leren. Ook ik, na ruim 22 jaar.
Ik zou ook de krant mee van huis naar kantoor kunnen gaan nemen, zodat mijn collega’s hem kunnen lezen. Ook als mijn werkgever dat prima kan betalen.

Of het duurste Netflix-abonnement nemen, om het te delen met anderen die zich de luxe anders niet zouden permitteren.

Of wat minder praten, en wat meer luisteren. Of nu ja, misschien veel minder praten, en meer luisteren.

Het zou een begin zijn, maar daarmee staan we - zeker ik - nog niet eens in je schaduw.

Want iemand bijstaan met depressieve klachten, die je nog nauwelijks kent? Of geld uitlenen zodat iemand zijn schuldeisers kan afbetalen, en in rustiger vaarwater terecht komt? Wederom iemand die je op dat moment nog nauwelijks kent?

En wie zou zijn huis openzetten voor een jonge student, als blijkt dat zijn leven gevaar loopt in eigen land puur om wie hij is? En niet voor een dag, of een paar weken, maar in principe voor altijd?
Ik niet, en velen met mij.

Maar jij deed het wel! Jij nam Danny op in je leven. Zoveel onvoorwaardelijke liefde voor een mens, daar kan menig vader een puntje aan zuigen. En menig moeder.

Je had ook je tekortkomingen: je vader en ik hebben de afgelopen dagen 5 printers aangetroffen die je niet meer gebruikte. Een nieuwe kopen was nu eenmaal goedkoper dan een cartridge bestellen. Maar ja, een werkende printer weggooien is ook zo wat... Ze stonden in een kast naast je hockey-schoenen die je al 27 jaar niet meer had gedragen, en vijf bakken met pennen waarvan de helft niet meer schreef. Want ja, weggooien, dat was toch zonde.
En hoewel ik zelf geen recht van spreken heb: je administratie was een zooitje; al was het hier dan weer een voordeel dat je nooit iets weggooide. Bijna alles was er nog.

Maar zo gaat dat mensen met een ongekend mooi karakter: je bent oprecht bereid ze elke tekortkoming te vergeven. Omdat het er uiteindelijk niet toe doet. Zonder die zwaktes was je maar onuitstaanbaar perfect geweest. Al was je dat bij vlagen natuurlijk nog steeds...

Maar boven al was je een geweldige vriend.
Je hebt mijn leven verrijkt, en gekleurd.
Je bracht licht in donkere tijden, en warmte in koude.
Je hebt mij een beter mens gemaakt (en niet alleen mij).
Ik ben bevoorrecht omdat ik je heb mogen kennen, deel uit te maken van je leven, al was het veel te kort.

Ik zal elke aai over mijn bol die je me ooit gegeven hebt koesteren tot de laatste snik.

Bedankt sprekers voor een mooi afscheid van Arno. Ik kende hem wellicht minder goed dan de meesten hier - toch is hij mij altijd bijgebleven en zal dat ook doen.

Zoals gezongen werd in het mooie lied - je bent niet dood zo lang men zich aan jou herinnerd. En dat zullen we nog lang doen!

Quote

Ted, dank je wel voor het sturen van dit bericht, ik vind het belangrijk om dit te weten al had ik het liever niet geweten.

De afgelopen twee weken heb ik het al een paar keer gelezen en ik schiet nog steeds vol. Ik heb de berichten op het forum gelezen en wou zelf ook iets toevoegen maar heb geen toegang meer. Dat hoeft ook niet want vrijwel alles is al door anderen gezegd, en meer en raker dan ik het zelf in gedachten had.

Ik kwam ongeveer tegelijk met Arno bij de club maar terwijl ik mijzelf altijd als een gast bleef beschouwen hoorde Arno in mijn ogen bij het meubilair. Voor mij was Arno een rustpunt in een club waar de stukken soms in het rond vlogen, bij wijze van spreken.
Ik heb hem nooit op cynisme kunnen betrappen als ik weer eens met een stomme vraag bij hem langs ging. Hij hielp je altijd uit de nood, of het nou ging om het runnen van de bar of bij het leiden van mijn externe team of simpelweg dat ik weer niet wist wie mijn tegenstander was, terwijl hij echt iedereen van naam en gezicht kende.

Het is raar om er na vijf jaar opeens op deze manier aan herinnerd te worden hoe geweldig het was om bij DSC te schaken en vooral ook om herinnerd te worden aan de vele fijne mensen die er rondliepen - en Arno was zonder twijfel een van de allerfijnste.

In mijn herinnering is er geen DSC zonder Arno, en dat zal wel altijd zo blijven.

Bart Vlasblom