DSC1 steelt matchpunt uit Leeuwarden, maar laat het tweede liggen
DSC1 heeft het eerste matchpunt binnen. Hoewel in de wedstrijd tegen Philidor 1847 een nederlaag tot vijf minuten voor afloop het meest waarschijnlijke resultaat was, keerden de kansen doordat de tegenstander van Smaranda Padurariu in gewonnen stelling door zijn vlag ging en de tussenstand niet op 4-5, maar op 5-4 kwam. Helaas werd Talitha Munnik er toen in remisestelling, na zo'n 30 zetten stand te hebben gehouden, toch nog vanaf geschoven en was de uitslag een gelijkspel.
Zelden werd een KNSB-wedstrijd van het eerste zo goed voorbereid als deze. Al op 8 oktober jl., ruim drie weken voor de wedstrijd, werd met de voorbereidingen gestart: gaan we met de trein of met de auto en maken we er een weekend van of niet? Uiteindelijk kozen we, op Matthieu - die net twee dagen een nieuwe auto had - na, voor de trein en een weekendje zat er ditmaal niet in. Vooraf zagen we een beetje op tegen de reis: voor een potje schaken in Leeuwarden moet je heel wat over hebben! Sommigen namen maatregelen om het leed te verzachten. Sten vertrok niet vanuit Delft, maar vanuit het ouderlijk huis te Woerden, Joram verbleef bij zijn schoonouders in Dronten en Sebastiaan combineerde de reis naar Leeuwarden met een bezoekje aan zijn broer in Groningen. Degene die het meest op zijn zaterdagse reistijd spaarde, was supersub Marco, voor wie Martin Glimmerveen zijn plaats had afgestaan. Marco vond het wat veel van het goede om zaterdagochtend vanuit Zürich te reizen en had de wedstrijd met een bezoek aan vrienden in Delft gecombineerd (oké, eigenlijk was het andersom). Niettemin resteerde voor de meesten nog een flinke trip, in mijn geval zo'n drieënhalf uur van deur tot deur.
Hoewel we van zeven plaatsen vertrokken, reisden we allemaal op hetzelfde kaartje: het NS Groepsretour! Iedereen mag op een ander station beginnen, als je maar dezelfde eindbestemming hebt. Zo kostte een retourtje Leeuwarden ons nog geen zeven euro per persoon. Je kunt het groepsretour nog tot eind december aanschaffen, en vervolgens nog tot en met februari 2014 gebruiken, zo begreep ik. Dat gaan we in de vierde ronde dus weer doen.
Deze actie was opgemerkt door wie anders dan Martine, die voor dit soort dingen een neusje heeft. Martine en ik zijn samen teamleider. Een duoteamcaptainschap is aan elke teamleider aan te raden, tenzij je als tiran over je team wilt heersen natuurlijk. Als je het even te druk hebt kan de ander de opstelling maken, het vervoer uitzoeken, mensen bellen, invallers zoeken, etc. Het enige nadeel is de hoge telefoonrekening. Maar laat ik eens een paar woorden aan Martine wijden. Martine noemt zichzelf teamleider 'feestjes en andere informele zaken'. In de praktijk is ze mamma ( "we moeten daarheen! "), vrouw ( "JP, heb je de opstelling al geprint/bij je? " en dat een keer of tien) en kind ( "wat is het ver!! ") tegelijk en is het haar voornaamste taak om de KNSB-'welk team heeft er nog invallers nodig'-whatsappgroep, die ondanks haar naam voornamelijk op tilt slaat als er voetbal op tv is, te trotseren. Martine had thuis overheerlijke raspberrycheesecakechocolatebrownies (past dat nog wel op het scrabble-bord?) gebakken die we in de trein konden opeten, dirigeerde het hele team naar de juiste coupé, wist precies wie van waar reisde en hoe laat en op welk station zou aansluiten, wist welke bus we moesten nemen, wist hoe we zouden kunnen reizen als we die zouden missen, kortom allemaal heel leuk en aardig en hoogst essentieel enzo, maar ze verloor wel. ;-)
Maar goed, we zijn nog bij de reis. 's Ochtends kon ik niet vermoeden dat we überhaupt een punt uit Leeuwarden zouden meenemen. Ik had een zware werkweek achter de rug, waarin ik kantoor op woensdag en donderdag pas na middernacht had kunnen verlaten. Van de daarom noodzakelijke vrijdagborrel ondervond ik op zaterdagochtend geen schade, maar echt fit en alert was ik niet. Dat bleek wel op het station, alwaar het mij een uitermate goed idee leek om de dag met een koffie en een croissant bij de kiosk te beginnen. Die ¤ 3,75 die ik daaraan spendeerde had ik me deels kunnen besparen, want in de trein werd ik er (uiteraard door Martine) fijntjes op gewezen dat het groepsretourticket een ENORME kortingsbon voor de door mij gekozen combi bevatte. Ik was (al dan niet gelukkig) niet de enige die niet scherp leek. Marco Gähler lag half in coma met zo'n gekke gelaatsuitdrukking dat we ons afvroegen hoe hij nu ooit aan die 2300 ratingpunten en twee IM-normen (onlangs nog eentje in de Zwitserse competitie) is gekomen, Martine nam het woord 'administatrief ' in de mond, Talitha legde uit dat ze Leeuwarden vanuit Amsterdam ook had kunnen bereiken via de Afslijtduik en andermaal constateerden de heren dat wij het enige KNSB-team zijn waarin het vaker over schoenen dan over schaken gaat. Onder het genot van de overheerlijke raspberrycheesecakechocolatebrownies van Martine deelde Smaranda visitekaartjes uit voor haar nieuwe sieradenwebshop (tip!), vertelde Sten over de marathon van Amsterdam die hij onlangs uitliep, beschreef Martine haar eerste rijles, werd er gesproken over het aankomende Tata Steel Chess Tournament waaraan vijf teamleden zullen deelnemen (waarvan vier in de tienkampen), en sprak Joram over de voorbereidingen van zijn bruiloft van volgend jaar, hetgeen voor de dames uiteraard direct aanleiding vormde om het over de alsdan te dragen kleding te hebben. Smaranda had een tactiekboek bij zich, iedereen deed even een halfslachtige en mislukte poging tot het oplossen van een of twee opgaven en dat was het schaakgedeelte.
Wel scherp was Lisa, althans dat was het object waarover zij was heengefietst. Dat had geresulteerd in een lekke band en daarmee in het missen van de trein (op één minuut), maar zelfs naar Leeuwarden gaan die elk halfuur, zodat we haar op Leeuwarden zouden opwachten (want we hadden genoeg speling).
In een gekke bui wilden we nog met de ov-fiets naar de speelzaal fietsen, maar helaas hadden we niet genoeg abonnementen. Na een eindeloze treinreis door de polder, het aandoen van stations in dorpen met twee woonhuizen en veel lol kwamen we dan eindelijk in Leeuwarden aan. Daar stonden Sebastiaan en broer Benjamin - in het verleden ook teamlid en net terug van een stage in Australië - al op ons te wachten, en kwam een kwartier later ook Lisa aan. Na een enerverende (lees: schokkerige) busrit kwamen we aan in zalencentrum Pyrus. Toen even later ook Matthieu arriveerde en tot de ongeveer veertig aanwezigen (er werden drie wedstrijden gespeeld) nog wat woorden werden gericht door wedstrijdleider Aart Strik en gastheer/speler Eddie Scholl, die de dames nog even in het zonnetje zette, konden de klokken worden aangezet.
Heel veel heb ik niet van de partijen meegekregen. Dat nieuwe KNSB-tempo is prima, en je bent lekker op tijd klaar, maar je moet wel achter je bord blijven zitten, want anders ben je zo in tijdnood. Daarom een kort, chronologisch en waarschijnlijk op punten incorrect rondje langs de velden, vooral gebaseerd op wat ik achteraf heb gehoord.
Aan het eerste bord kreeg Joram op den Kelder IM Mighiel de Jong te bestrijden. Hoewel het alweer een halfjaar geleden was dat Joram een stuk had aangeraakt, kwam hij meer dan prima uit de opening. De Jong had een pion geofferd maar dat bleek niet correct. Joram had naar eigen zeggen vervolgens de keuze uit het ingaan van een toreneindspel met twee pionnen meer, en een betere optie. Hij koos dus voor het laatste. In navolging van zes andere teamleden hoort echter ook Joram (op de laatste scriptieloodjes na) inmiddels bij de club van werkende mensen en heeft ook hij te kampen met het feit dat er voor schaken dan niet zo heel veel tijd meer is. Het gebrek aan ritme begon Joram parten te spelen en ergens onderweg blunderde hij, en stond het 0-1 in plaats van 1-0.
Aan bord twee speelde Matthieu Freeke tegen Nederlands jeugdkampioen Nick Maatman, die een dag voor de wedstrijd de meerderjarige leeftijd had bereikt. Matthieu stond op het ongeoefende oog nooit lekker in het type Frans waarin wit ruimtevoordeel heeft zonder dat er iets tegenover staat. Omdat Matthieu wegens familieverplichtingen weer snel weg moest heb ik hem niet gesproken, maar hij zal niet tevreden zijn geweest. Nadat Maatman ergens de winst miste, wist Matthieu de boel bijeen te houden: ½ - 1½.
Niet zonder geluk mocht ik de gelijkmaker aantekenen. Zoals gebruikelijk kreeg ik na afloop van de partij weer veel kritiek op mijn be-/mishandeling van de opening (Marco, quasi-serieus: " what on earth were you thinking?" ), hoewel het mijns inziens wel meeviel (niet zelden kom ik er slechter uit :-)). Bij gebreke van het vinden van een adequaat plan gooide ik er maar een pion tegenaan voor wat spel, en toen dat spel leek te verdwijnen nog maar een stuk, onder het motto "alles naar voren ". Opeens stonden vier stukken op de witte koning gericht en zeker in tijdnood is verdedigen dan moeilijk. Bij correct spel had Algra zeker moeten winnen, maar in plaats daarvan blunderde hij en mocht ik kort na de tijdcontrole de felicitaties in ontvangst nemen.
Sebastiaan mocht aantreden tegen de teamcaptain en bestuurslid van Philidor, Eddie Scholl, Nederlands kampioen in het era van de hoogtijdagen van de grote drie V's van DSC (Van Dop, Vlam en Van der Meer). De overigens uiterst sympathieke Scholl werd kampioen in een jaar waarin nog niemand van het huidige DSC1 leefde, waarin Shocking Blue een internationale hit scoorde, Queen werd opgericht en de STER-reclame voor het eerst in kleur werd uitgezonden (bron). De partij had net zo goed schriftelijk afgedaan kunnen worden, want Sebastiaan werd kansloos weggeschoven door zijn sterke tegenstander, die de partij op de website van Philidor heeft geanalyseerd.
Aan het vijfde bord speelde supersub Marco Gähler. Al na vier zetten vond hij dat hij lekker stond, hij wist zijn stukken net iets beter neer te zetten dan tegenstander Tjapko Struik, met een rating van 2305 toch bepaald niet de minste. Dat leverde in het eindspel een pion op, en daarna nog één. Indrukwekkend simpel, binnen anderhalf jaar is Marco IM.
Dan Sten. Aan bord zeven, tussen de twee teamcaptains in, mocht hij Jan Hania bestrijden. Dat ging op het oog erg soepel, Sten stond beter en had een aanzienlijke tijdsvoorsprong. In de tijdnoodfase was ik enkel met mijn eigen partij bezig, maar toen ik daarna weer een keer opzij keek, was Sten in een eindspel met gelijke lopers beland, maar had hij één pion minder. Het was maar goed dat alle stukken op de koningsvleugel stonden, want zo wist Sten de boel gelukkig keurig dicht te houden en moest Hania in remise berusten.
De heren waren toen klaar en hadden de stand op 3-3 gebracht. Het moest nu dus van de dames komen. Op dat moment zag het er niet goed uit, want Lisa stond weliswaar gewonnen, maar Martine, Smaranda en Talitha stonden allemaal slecht, zodat we op een nederlaag rekenden.
Lisa Hortensius versloeg tegenstander Jippe Kamstra op zowel opmerkelijke als minder opmerkelijke wijze. Minder opmerkelijk was dat Lisa onderweg ergens een pionnetje won en het toreneindspel met groots gemak uittikte, maar dat ze ongeveer de hele partij twintig minuten meer op de klok had dan haar tegenstander, was een grote verrassing. Samengevat een soepel punt!
We stonden voor, maar dat duurde niet lang. Martine Middelveld stond inmiddels verloren in het eindspel. Dat had niet gehoeven. Het had iets met aan een pion blijven hangen en het spelen van de zet c5 of a5 te maken, dat weet inmiddels het hele team, maar waar het exact was misgegaan wist ze nog niet. Inmiddels wel, mocht ik via whatsapp vernemen: " Tot de 17e zet goed gedaan!!!! Stond gewoon gelijk, toen wilde ik iets te graag mn pion houden. Als ik die gewoon had gegeven, had ik genoeg tegenspel op zijn koning... :-("
Goed, 4-4 dus. Op dat moment was Talitha een remisestelling al dertig zetten remise aan het houden, en stond Smaranda al een tijd slecht tot verloren. 5-5 was dus het maximum waarop we mochten hopen. Smaranda Padurariu speelde tegen Maarten Etmans, ook al een oudgediende. De meeste DSC'ers weten waarschijnlijk nog wel dat Etmans in (toen nog) Corus GM-C speelde in het jaar dat onze voorzitter zich ook in dat geweld mocht mengen. Eigenlijk werd Smaranda door Etmans vrij soepel overspeeld. Laatstgenoemde verkreeg wat positionele voordeeltjes, en Smaranda, die in een lichte vormcrisis verkeert, moest een pion geven. Etmans had daarbij een aanzienlijke tijdsvoorsprong opgebouwd, maar de kill kwam maar niet. Daardoor slonk zijn tijdsvoorsprong zienderogen en hij leek wat moeite te hebben met overschakelen op het gongschaak van 30 seconden per zet. Dat gaf ons hoop, maar het moest niet te lang meer duren want Smaranda ging er langzaam maar zeker toch echt af.
Ondertussen was Talitha Munnik aan bord vier een remise-eindspel aan het keepen tegen Addy Lont. Talitha was als vanouds slecht uit de opening gekomen en mocht niet klagen dat zij in een gelijk eindspel terecht was gekomen. Op het oog had ze wat kansjes, maar wat uiteindelijk resteerde was een eindspel van paard en twee pionnen voor Lont tegen een loper en twee pionnen op de kleur van de loper van Talitha. Het was remise, maar Talitha moest net iets meer uitkijken dan haar tegenstander, wiens familielid en oud-lid van DSC Jolle (Lont) overigens aandachtig toeschouwer was. Dat Talitha iets beter moest opletten bleek op de klok, want op enig moment hadden beiden dertig seconden en waar Talitha die tijd per zet nodig had, speelde Lont snel en risicoloos door en stond zijn klok opeens weer op acht minuten.
De teamcaptains bewogen zich zenuwachtig tussen de twee borden, en er gebeurde maar niets. Talitha's remise-aanbod werd afgeslagen en Smaranda kwam slechter te staan. Dat duurde en dat duurde, en ik moest nodig naar de WC, hetgeen ik op enig moment niet langer met goed fatsoen kon vermijden. De gebeurtenissen aldaar zijn een stuk minder interessant dan die in de wedstrijd, dus ik schakel even over naar het perspectief van Joram. Joram zag Smaranda. Zij kwam slechter en slechter te staan, maar wist toch nog lastige zetjes te doen, die Etmans tot nadenken noopten. Etmans bleef denken. Joram keek naar de klok. 10 seconden. Smaranda zag dat Etmans een zet moest doen. 8 seconden... Etmans bleef denken. 6 seconden... Joram keek opzij. 5 seconden... Joram zag dat Mighiel de Jong met grote ogen naar de klok staarde. 4 seconden... De Jong wist zich met de grootst mogelijke moeite in te houden om niet te schreeuwen dat Etmans moest zetten. 3 seconden... Joram keek naar het bord, naar Smaranda, naar De Jong, en de spanning was enorm. 1 seconde... en Etmans ging in alle rust door de vlag en Smaranda claimde. 5-4! Volkomen onverdiend, maar toch, we hadden een matchpunt.
Talitha was nog steeds aan het keepen. Zetje na zetje na zetje. Het bleef echter vechten, tegen de klok en een tegenstander die niet in remise wilde berusten. Het stond gelijk, maar toch stond Lont iets gelijker dan Talitha. En nog iets gelijker. En nog iets gelijker... en toen won hij opeens een pion! Toen kwam ik terug (deze twee alinea's beschrijven hooguit een minuut of anderhalf), precies op tijd om het 5-5 te zien worden...
Hoewel iedereen zich tien minuten daarvoor met een 5-5 gelukkig zou hebben geprezen, houden we aan deze wedstrijd een dubbel gevoel over. Natuurlijk, we hebben een matchpunt gestolen, maar voor een goede roof hadden we ook dat tweede moeten pakken. De kansen lagen er, zowel in de vorige wedstrijd als deze, maar dan moet je ze wel grijpen. De strijd tegen degradatie wordt immers op basis van deze momenten beslist. Toch mogen we best tevreden zijn met het behaalde matchpunt.
Met het trekken van een sprintje wisten we de eerstvolgende bus te halen en besloten we de lokale pizzeria met een snel bezoek te vereren: of we nu om 11 uur of 12 uur thuis waren maakte immers ook niet meer uit. Onder het genot van een heerlijke pizza, in het geval van Joram de Pizza Balotelli, werden de frustraties verwerkt, kreeg Marco weer een lading Hollands snoepgoed mee, en werd het behaalde punt gevierd.
Om 20.44 uur namen we de trein richting het westen. De meesten waren inmiddels vermoeid, met uitzondering van Talitha en Martine, die nog steeds het hoogste woord voerden. De rest deed wijselijk de ogen dicht en als kleine kleutertjes verdwenen steeds meer mensen van het spreekwoordelijke hek, totdat ik iets na twaalven na een lange, maar ontzettend leuke dag weer thuis kwam.
Na twee wedstrijden staan we op één matchpunt, en dat is niet verkeerd als je bedenkt dat we de punten met name in rondes 4, 5, 6 en 9 moeten halen. Maar ook tegen sterke teams hebben we kansen gekregen, en die zullen we wel vaker krijgen. Voorlopig ligt het team in elk geval op koers om zich te handhaven:
De volgende ronde spelen we thuis tegen SISSA, een team met een ratinggemiddelde van 2320 en het team dat Kennemer Combinatie in de eerste ronde met vier grootmeesters wist te verrassen. Gisteren verloor SISSA echter opeens van Wageningen, als gevolg waarvan de strijd om het kampioenschap weer open ligt. Voor ons wordt het weer een zware dobber, maar zwaar zullen we het dit seizoen wel vaker krijgen.
Mocht u als lezer het verhaal te lang en voor het merendeel of in het geheel niet boeiend vinden: dat maakt me niks uit. Ik heb de topdag van gisteren namelijk weer opnieuw beleefd!
| Philidor 1847 | 2198 | - | DSC1 | 2174 | 5-5 | |
|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | Migchiel de Jong | 2357 | - | Joram op den Kelder | 2281 | 1-0 |
| 2 | Nick Maatman | 2268 | - | Matthieu Freeke | 2306 | ½-½ |
| 3 | Eddie Scholl | 2305 | - | Sebastiaan Smits | 2164 | 1-0 |
| 4 | Addy Lont | 2249 | - | Talitha Munnik | 1999 | 1-0 |
| 5 | Tjapko Struik | 2305 | - | Marco Gaehler | 2314 | 0-1 |
| 6 | Jouke Algra | 2134 | - | Jan-Pieter Vos | 2021 | 0-1 |
| 7 | Jan Hania | 2186 | - | Sten Goes | 2226 | ½-½ |
| 8 | Auke van der Heide | 2069 | - | Martine Middelveld | 2112 | 1-0 |
| 9 | Jippe Kamstra | 2089 | - | Lisa Hortensius | 2128 | 0-1 |
| 10 | Maarten Etmans | 2019 | - | Smaranda Padurariu | 2192 | 0-1 |
