118: Het lachende paard
Het concert van het Residentie orkest op 11 mei 2012 was fantastisch. “Evocatione” van Orthel, uit 1977, een soort bezwering, geweldig. De bekende “Surprise” symfonie van Haydn, waarin rustgevende zachte muziek wordt afgewisseld met een geweldige mep op de pauken. Het concert voor contrabas (een mooi instrument!) en orkest van Tubin, en tenslotte Symfonische dansen van Rachmaninov, met wonderlijke akkoorden, fascinerende muziek. Neeme Järvi, een topdirigent, stelt hoge eisen, en het orkest speelde formidabel. Opgetogen publiek, dat ook nog twee maal een toegift kreeg.
Ik had erbij willen horen. Toen ik als 16-jarige wel aardig een instrument bespeelde, en voor het eerst naar een concert ging, had ik er zo voor getekend om mee te mogen spelen. Een redeloze begeerte om te horen bij die harmonieuze reuzen van het orkest. Niet als solist, dat leek me een eenzaam bestaan. Wel samen met anderen een leven lang harmonieuze muzikale monumenten realiseren.
En ik had als 16-jarige wat succes bij het schaken. Ik zag een wedstrijd op KNSB-niveau. Ik had erbij willen horen. Een redeloze begeerte om te horen bij die cerebrale krachtpatsers, die hele zettenreeksen correct konden doorrekenen. Niet als grootmeester, dat leek me een eenzaam bestaan. Als wereldkampioen heb je niemand meer om tegen te spelen dan jezelf (Donner). Wel in KNSB-teamverband een leven lang schaakpartijen met monumentale combinaties en eindspelen realiseren.
Ik heb een keuze gemaakt, en geluk gehad. Na een paar invalbeurten op KNSB-niveau mocht ik decennia lang in een KNSB-tiental, later KNSB-achttal spelen. Als de resultaten en de rating teruglopen, mag je nog een paar keer invallen. Dan is het over. Er is een tijd van komen en er is een tijd van gaan.
Bij de laatste invalbeurt op KNSB-niveau mocht ik tegen Leezer (Rijswijk) spelen. Daar had ik al eens tegen gespeeld. Nog maar 15 jaar geleden speelden L. van Beek, Barendse, Van Dop en ik voor de beker tegen Rijswijk: Hoving, Van Helvoort, Gaemers en Leezer; bekende namen, nietwaar? Het werd toen 3½-½ voor ons, met een remise van Lucien. Een prettig weerzien met Leezer, we kenden elkaar nog. De partij van toen herinnerde ik me. Ditmaal werd het een gelijkwaardige remise.
In deze partij werden paarden geruild. De paarden van de wedstrijdschaakspellen zien er uit als opgewekte, energieke, vrolijke beesten, paarden met karakter. Ze kijken in hun jeugdige overmoed zelfs een tikje spottend. Een paard van mij was afgeruild en door Leezer naast het bord gezet, zo dat het naar me keek. Het had een uitdrukking op het gezicht alsof het zeggen wilde: Had je niks anders kunnen verzinnen? Heb je wel goed gekeken? Nee, slim ben je niet! ... Mijn paard stond me gewoon uit te lachen! Nou ja zeg ...
Nee, paardje, ik heb niks anders kunnen verzinnen, en ja, ik heb goed gekeken. Je zult ermee moeten leven. Er zitten meer rekenvoutjes in mijn partijen dan vroeger. Ik droom er niet meer van KNSB-partijen te spelen. Wel is het me nog steeds een genoegen om te schaken, de schaakpuzzel die mijn tegenstander me voorzette op te lossen en vervolgens hem of haar een schaakpuzzel voor te zetten. O ja, en het is me nog steeds een genoegen om naar een goed orkest te luisteren, maar ik droom er al lang niet meer van op mee te spelen.
Ik pas mijn onderschrift op dit forum aan.
Ik ben een oude schaker
Niet zoveel meer waard
Onlangs werd ik uitgelachen
Door mijn eigen paard
De volgende stelling is afkomstig uit een partij Bellon-Garcia. Wilt u het paard eens laten lachen? Laat het 1. ..., 
b2-g2! maar zien.
