109: Remise?
Bij het snelschaken gebeurde het weer. Het zeer sterke clublid had een teleurstellend toernooi achter de rug toen hij in de laatste ronde tegen een zijns inziens veel zwakkere tegenstander moest spelen. Na een wisselvallige partij resulteerde een gelijkstaand toreneindspel. Mede gezien de zeer geslonken tijd van beide partijen stelde de zwakke speler remise voor.
Nope, het voorstel werd beantwoord met een zet! Maar de zeer sterke speler speelde wat traag niet zulke goede zetten, en verloor op stelling en op tijd...
“Ik bood nog remise aan”, probeerde de zwakste vergoelijkend. “Je denkt toch niet dat ik tegen jou...!!!” brieste de ander, tot vreugde van de omstanders. Geen beter vermaak dan leedvermaak!
Vroeger werd dat soort dingen wat meer uitgesmeerd. De kunst van de fijnzinnige, genuanceerde en gepointeerde stekelopmerkingen is in onze haastige maatschappij afgenomen.
In 1967 speelde ik met mijn team in de KNSB competitie tegen Mr. Kylstra. Voor de partij werd ik gewaarschuwd dat deze wel eens mensen uit hun evenwicht trachtte te brengen. Nu kan ik dat zelf ook heel goed (mezelf uit mijn evenwicht brengen) en de opening was weer vodden. Mijn stelling ging niet meteen kapot en toen ik de ergste schade gerepareerd had en het team goed leek te gaan, bood ik remise aan. “Remise? Remise?? Ja, dat kan ik me goed voorstellen, dat U remise voorstelt. Als ik in Uw schoenen stond, dan zou ik ook graag remise willen in deze stelling. Maar daar kan geen sprake van zijn! Deze stelling is geen remise!!”, luidde de letterlijke riposte.
Een betere aansporing kon ik me niet wensen. Gemotiveerd tot op het bot hield ik nauwlettend de wacht bij mijn territoir op het bord en ontwikkelde enig tegenspel. Nog voor de 50e zet (we speelden toen 50 zetten in twee-en-half uur, waarna afbreken) zag mijn tegenstander in dat hij de partij niet ging winnen en hij sprak: “Ik geef de partij remise”, en hij zette de klok stil.
Zonder een woord drukte ik de klok weer in en legde de verbaasde omstanders uit: “Geven staat in de KNSB spelregels alleen bij opgeven. Zolang hij niet opgegeven heeft, moet de klok natuurlijk blijven lopen!”
Het was meer ik me kon veroorloven. Mr. Kylstra, een welgedane vijftiger, was een nuttig lid van de maatschappij en ik was nog geen 22, een baardeloze jongeling. Nederland zag er echt anders uit voor 1968! Er waren bij het schaken nog geen scheidsrechters, maar onze teamleider, de heer Ottochian, die werkte bij de Italiaanse ambassade en tact van nature inbracht, bluste het dreigende binnenbrandje door voor te wenden dat het een remisevoorstel was en mij toestond (gezien de stand van de wedstrijd) remise aan te nemen. Tsja, wat doe je dan...
Wat zoudt U hebben gedaan? Hoe gaat het eigenlijk in onze haastiger wereld anno 2007?
In onderstaande stelling hebt U wit en nog 18 seconden, als uw tegenstander na het gespeelde 1...Df1 remise aanbiedt en zijn klok toont 20 seconden. Neemt u het aan of gaat u door 2.c5 op zoek naar een beslissing binnen de resterende tijd?
