Fraaie overwinning voor DSC 1
Op zaterdag 9 maart stond de uitwedstrijd in Spijkenisse op het programma. In de sterkste opstelling is dit team een kandidaat voor het kampioenschap, maar na zes ronden had Spijkenisse daarvoor te veel punten verloren. Bij winst konden wij kampioen worden, indien De Pion zou verliezen.
Spijkenisse uit is de dichtstbijzijnde uitwedstrijd; dat is fijn vanwege de korte reis, maar zelden zullen we zo gefragmenteerd naar de speellocatie hebben gereisd. Ergens was dat ook wel weer jammer. Bij aankomst in Spijkenisse bleek dat het thuisteam met twee invallers speelde en begonnen we iets na 13 uur. Na de openingsfase besefte ik dat we wel eens een moeilijke middag tegemoet konden gaan. Aan het eerste bord gebruikte Lisa veel tijd in de opening, ondergetekende investeerde maar liefst 70 minuten in wat later bleek een matige zet, Talitha leek ook niet lekker te staan, en ook Bram stond wat minder. Over de stellingen van Sebastiaan en Martine viel weinig te zeggen. Daar stond tegenover dat Matthieu en Joram lekker stonden.
Een uur later was de situatie mijns inziens nog wat minder dan zojuist omschreven. Sebastiaan leek mij een mindere stelling te hebben, maar ook Matthieu begon lang na te denken, hetgeen mij niet helemaal gerust maakte. Daarentegen leek Talitha haar stelling iets te verbeteren, maar veel was het niet. Bovendien was Bram een totale chaos ingegaan. Normaal maak ik me daar in zijn geval niet zon zorgen over, maar nu vond ik zijn koning wel erg onbeschut staan. Wellicht kwam mijn pessimisme voort uit de eigen tijdnood en kon ik een aantal stellingen niet goed genoeg beoordelen, maar heel best zag het er niet uit.
We hebben dit seizoen echter een buitengewoon kwaliteit, en die is dat de alertheid in het vierde speeluur buitengewoon groot is. Zo ook nu. Het begon nog wel met een verlies van Lisa, die door Rick Lahaye op waarde geklopt werd, maar vervolgens vielen een aantal borden onze kant op.
Als ik de chronologische volgorde goed heb onthouden, kwam de 1-1 op het bord bij Bram. Als gezegd stond hij eerst duidelijk minder, vervolgens ietsje minder en vervolgens ongeveer gelijk. Tegenstander Deceuninck offerde vervolgens een stuk, Bram ging niet mat, maar of en hoe hij vervolgens het stuk (tegen enkele pionnen) kon benutten, was mij onduidelijk. Bram verzonk in diep gepeins, maar knalde vervolgens wel de juiste zetten op het bord. Toen stond het gelijk.
Vervolgens pakte Matthieu de voorsprong. Als gezegd pakte hij snel een fijn plusje en breidde zowel dit plusje als de tijdsvoorsprong uit. Op enig moment rukten ook de pionnen van Van Buuren wel heel ver op en begon Matthieu veel tijd te gebruiken. Ik was bang dat Matthieu wellicht iets had gemist. Dat dacht hij wellicht ook, maar na enig rekenwerk verzekerde hij zich ervan dat hij alles inderdaad goed had gezien. En ver opgerukte vrijpion in combinatie met onderste rij-grappen was beslissend: 2-1.
Martine tekende de 3-1 aan. Tegen Tony Zhang was ze de hele partij goed overeind gebleven, hetgeen had geresulteerd in een remise-eindspel. Voorwaar een fraaie prestatie, maar als kers op de taart blunderde Zhang in het pionneneindspel en haalde Martine de winst binnen.
Vervolgens was het woord aan Joram. Vier maanden na zijn laatste partij stelde hij zich ten doel tactiek zoveel mogelijk te vermijden. Aldus voltrok zich een schuifspel, waarin Joram duidelijk beter was dan zijn tegenstander. In wanhoop zocht Both naar complicaties, maar blies daarbij wel zijn stelling op. Jorams stukken denderden de zwarte stelling binnen, hetgeen leidde tot kwaliteitswinst en een vrijpion: 4-1.
Talitha mocht het tweede matchpunt binnenroeien. Ze stond minder, maar vocht zich terug. Op enig moment moest tegenstander Groeneweg kiezen tussen zetherhaling en een op het oog gecompliceerde stelling. De twee andere partijen konden goed in de richting van Spijkenisse vallen, dus Groeneweg ging door. Talitha had inmiddels al goed gezien dat die gecompliceerde stelling tot winst voor haar zou leiden. Tot die tijd was het niet fraai geweest, maar de stelling voor & Tf2+! verdient een plaatje:
Aan het vierde bord deed Spijkenisse iets terug. Als gezegd investeerde ik zon 70 minuten in een matig offer, en vervolgens ook nog eens 25 minuten op het moment dat wit het stuk a tempo terugofferde. Ik had toen nog maar 15 minuten voor 22 zetten. De 40 zetten haalde ik zonder al te veel kleerscheuren (en met nog 2 minuten over), maar iets minder was het eindspel wel. Toen ik dom een pion weggaf, begon ik een vergeefse en vooral veel te lange zoektocht naar vage remisekansjes. Het is verleidelijk te zeggen dat ik vooral tegen mezelf speelde, wellicht was dat deels ook wel zo (vooral met dat belachelijke tijdsgebruik), maar daarmee zou ik tegenstander Van der Pluijm tekort doen, die me in het eindspel kansloos liet.
Het slotakkoord was voor Sebastiaan. Lange tijd leek hij langzaam van het bord te worden gemanoeuvreerd. Op enig moment had hij twee torens en een licht stuk tegen een toren, twee pionnen (waaronder een ver opgerukte vrijpion) en een levensgevaarlijk paardenpaar. Ik was bang dat de zwarte vrijpion beslissend zou zijn, maar opeens verschenen twee witte torens op de zevende rij en won Sebastiaan.
Daarmee stond aan het eind van de middag een 6-2 overwinning op het scorebord. Samen met het in de kampioensrace teruggekeerde derde was het in restaurant De Gulle Gaper uitstekend toeven.
DSC1 heeft de haven bijna bereikt. Op zijn minst is de voorsprong van vier matchpunten en 6,5 bordpunt een prima uitgangspositie om de laatste twee ronden met vertrouwen tegemoet te gaan. De competitie gaat evenwel over negen ronden, dus de volgende wedstrijd is even belangrijk als de afgelopen zeven. Op 6 april ontvangen we HWP/Sas van Gent 2 in eigen huis, dus we gaan er weer volle bak tegenaan!
